Εμένα με νοιάζει να με αγαπάς σαν παιδί. Αυτό θέλω!
Κοιμάται το παιδί που έχεις μέσα σου; Μήπως το έδιωξες; Μήπως, πάλι το «σκότωσες»;
Μήπως απλώς δε θυμάσαι καν πώς έμοιαζε;
Λοιπόν, σήμερα θα στο θυμίσω εγώ, μιας και το δικό μου δεν το άφησα ποτέ να φύγει!
Το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας, μοιάζει με το μικρό Κάσπερ! Είναι μια διαφανής αύρα που αιωρείται μέσα μας, κοντοζυγώνει την ψυχή μας, την καρδιά μας και φεύγει μόλις παρέμβει η λογική ή η πληγή που έχεις ανοιχτή μέσα σου ή το μίσος που πολλές φορές μπορεί να κρύβεις!
Μεγάλωσες άνθρωπε!
Μεγάλωσες και ξεχνάς ή μάλλον, αδυνατείς να θυμηθείς τι σήμαινε κάποτε η λέξη ευτυχία για εσένα! Ξεχνάς όλα εκείνα που κάποτε σου αρκούσαν για να χαμογελάς και να δηλώνεις περίτρανα πως κατέκτησες όλους σου τους στόχους.
Βλέπεις, δεν είχες και τόσους στόχους όσους έχεις αυτή τη στιγμή που με διαβάζεις.
Τώρα πνίγεσαι καλέ μου!
Σε πνίγει η δουλειά, η οικογένεια, τα χρέη, οι υποχρεώσεις, οι σχέσεις που έχεις με τους συνανθρώπους γύρω σου και έχεις ξεχάσει το πιο σημαντικό… Να ζεις!
“Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι”, μου λες και ρουφάς – με τη σιγουριά που σου προσδίδει η εμπειρία σου – το τσιγάρο σου που είναι έτοιμο να σβήσει.
Όχι καλέ μου, δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα η καταπάτηση της ψυχής σου! Όχι καλέ μου, δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα να χάνεις την αθωότητά σου, ούτε την παιδικότητά σου!
Μέσα στο πρόγραμμα είναι η ωριμότητα και η εμπειρία, ακόμα κι όταν αυτές πηγάζουν από κακές αναμνήσεις ή από ατυχείς καταστάσεις. Όμως, το παιδί που όλοι κουβαλάμε μέσα μας δεν επιτρέπεται να το «βιάζουμε», ούτε να το σκοτώνουμε, αλλά κυρίως δεν πρέπει να το καταπιέζουμε! Το παιδί αυτό, πρέπει να είναι ελεύθερο να εκφράζεται όποτε το θελήσει, ακόμα κι αν η λογική σου προσπαθεί να του επιβληθεί. Το παιδί αυτό έχει τέτοια δύναμη που δε μπορεί να φανταστεί το χαζό ενήλικο μυαλό σου!
Ξεχνάς μωρέ, πόσες φορές σε ξελάσπωσε κάποτε;
Ξεχνάς μωρέ, σε πόσους μπελάδες σε έμπλεξε και πόσες φορές γέλασες με την ανάμνηση αυτών;
Έχεις μήπως έστω και την παραμικρή ιδέα, πόσο όμορφος μοιάζεις όταν το αφήνεις να παρεμβαίνει στην καθημερινότητά σου;
Ξεχνάς μωρέ πόσο ανιδιοτελώς αγαπούσες;
Έτσι θέλω να με αγαπάς!
Έτσι θέλω να με προστατεύεις!
Έτσι θέλω να αφήνεσαι σ’ εμένα ή σε όποιον άλλον τολμήσει να σε αγαπήσει!
Δε με νοιάζουν οι πληγές που έχεις στο σώμα ή στην ψυχή σου!
Δε με νοιάζουν τα δάκρυα που έχυσες επειδή σου στέρησαν όσα λαχταρούσες!
Δε με νοιάζουν οι θάλασσες στις οποίες κολύμπησες για πρώτη φορά!
Εμένα με νοιάζει να με αγαπάς σαν παιδί!
Να με κοιτάς και να χάνεσαι σε όποιο πρωτόγνωρο συναίσθημα μπορεί να δημιουργηθεί μέσα σου!
Να έχεις διαρκώς την εντύπωση πως είσαι ο πρίγκιπας του δικού μου παραμυθιού και πως μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις απ’ τους δράκους που απειλούν την σωματική ή ψυχική ακεραιότητά μου! Να μου χαμογελάς με όλες εκείνες τις ρυτίδες που έχουν σχηματιστεί γύρω από τα χείλη κι από το μέτωπό σου κι ακόμα και τότε να βλέπω μέσα σου εκείνη την αθωότητα που όλοι μας βιαστήκαμε να θάψουμε!
Να βλέπω τον αγνό σου πόθο για εμένα, την παιδικότητά σου στις αμέτρητες στιγμές μας, την διακαή σου επιθυμία να γίνεις καλύτερος – όχι για εμένα- αλλά γιατί το χρωστάς σε όλους εκείνους που επένδυσαν σ’ εσένα, αλλά κυρίως το χρωστάς σ’ εσένα!!
Πάψε λοιπόν να μετράς τις πληγές σου!
Μην ξεχνάς πως το παιδί που κρύβεις μέσα σου, πάντοτε έβρισκε τη δύναμη να σηκώνεται απ’ το έδαφος και συνέχιζε να πανηγυρίζει, ακόμα κι αν τα πόδια του αιμορραγούσαν!
Σκέψου λοιπόν, την ψυχή σου, σαν το γόνατό σου!!!
Μπορεί να αιμορραγεί συχνά-πυκνά, αλλά δεν της αξίζει να τρέξει ξανά γενναία, δυνατή κι ελεύθερη;