Μου χαρίζω τρέλα για να επιβιώνω και χαμόγελο για να μην κλαίω.
Πεθαίνω πάνω στο έδαφος που με κρατάει, κάθε βήμα μου και λιγότερος χρόνος για μένα.
Κάθε αγκαλιά, μια μικρή στιγμή ευτυχίας, αυταπάτης, δεν ξέρω…
Νιώθω ότι ζω μονίμως σε έναν ίσκιο και τον ήλιο δεν μπορώ να τον αγγίξω.
Χαζεύω τους ανθρώπους αποσβολωμένη και αναρωτιέμαι τι είμαι εγώ.
Μου χαρίζω τρέλα για να επιβιώνω και χαμόγελο για να μην κλαίω.
Ακούω στα αυτιά μου συνέχεια την λέξη “σε αγαπώ” και φωνάζω, “ Θεέ μου… γιατί την ακούω αλλά δεν την
νιώθω… “
Γιατί δεν την βλέπω;
Γιατί νιώθω πάντα μόνη μου;
Γιατί η μοναξιά με κρατάει τόσο σφιχτά;
Moυ μιλάω για να μην νιώθω μόνη…
30 ημέρες