Μα καλά, γιατί δεν έζησε την ζωή του, αυτό το παιδί;
Με ακούς;
Ναι μικρέ, σ’ εσένα μιλάω!
Της Μαρίας Σμυρνιωτάκη.
Προσπαθώ εδώ και 31 χρόνια να γίνω φίλη σου.
Προσπαθείς να με μάθεις, να με χαρείς, να περιστραφείς γύρω μου, αλλά νομίζω πως έχεις τον πιο λάθος τρόπο για όλα αυτά!
Θα σου μιλήσω για εμένα λοιπόν και θα προσπαθήσω να σε κατευθύνω στο σωστό δρόμο της γνωριμίας μας, αλλά και της συνύπαρξής μας!
Είμαι συνομήλική σου και μ’ αρέσει να γνωρίζω νέους τόπους, νέους ανθρώπους μέσα από εσένα! Μ’ αρέσει να ταξιδεύω, αρκεί να σ’ έχω δίπλα μου και να ατενίζουμε μαζί όλους εκείνους τους τόπους που κατά καιρούς μας έχουν φιλοξενήσει.
Αγαπώ το σπάνιο χαρακτηριστικό που έχεις, να γνωρίζεις νέους ανθρώπους!
Δυστυχώς όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, εσύ γνωρίζεις όλο και λιγότερο από δαύτους και μας αφήνεις στο περιθώριο.
Ξέρεις, είναι χρήσιμη η επαφή μας με νέους ανθρώπους που έρχονται στην καθημερινότητά μας -είτε για να μείνουν, είτε για να φύγουν-καθώς η κάθε ανθρώπινη σχέση, είναι ένα μεγάλο “σχολείο”.
Μάθε αγαπημένε μου, πως ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στο πλευρό μας, έρχεται γιατί κάτι θα αφήσει σε εμάς και κάτι εμείς απλόχερα θα του χαρίσουμε.
Δε σου έμαθαν ποτέ καλέ μου, τους τρόπους συναλλαγής;
Εσύ όμως φοβάσαι και κλείνεσαι στο καβούκι σου, αποκλείοντας έτσι όποιον σε πλησιάζει, γιατί δε θες να “φας τα μούτρα σου”, όπως πολύ συχνά μονολογείς στον καθρέφτη μας!
Με την ίδια αντιμετώπιση όμως αποκλείεις κι εμένα!
Κι εγώ έχω έρθει σ’ αυτή την διάσταση μαζί σου, για να έχει κάποιον συνοδοιπόρο το μυαλό και η καρδιά σου! Για να μπορεί ο νους σου να συνομιλεί, να συλλέγει εμπειρίες κι εντυπώσεις και να μπορεί να συγκαταλέγεται η ύπαρξή σου στα δεδομένα αυτού του κόσμου!
Ο άνθρωπος που επιλέγει τη μοναξιά του αγαπημένε μου, δεν έχει τίποτα να αφήσει πίσω του όταν θα φύγει!
Ο άνθρωπος που επιλέγει τη μοναξιά του αγαπημένε μου, δεν έχει κανέναν να τον θυμάται όταν εκείνος φύγει!
Σε βλέπω να μεγαλώνεις και μαζί σου χαζέ, μεγαλώνω κι εγώ!
Κι αναρωτιέμαι γιατί επιλέγεις να χάνουμε όσες ευκαιρίες μας δίνονται! Γιατί επιτρέπεις να ζούμε παραγκωνισμένοι στο περιθώριο, όταν εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας δώσουν απλόχερα το “είναι” τους και να μας χαρίσουν λίγη από την δική τους μοναξιά, για να ενώσουν την δική τους με την δική μας!
Δύο ενωμένες μοναξιές, συμπληρώνουν μία συνύπαρξη!
Δύο άνθρωποι μοναχικοί, συμπληρώνουν μία ζωή!
Αυτή είμαι εγώ, λοιπόν!
Κι έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να σου φωνάζω. ‘Έχουν πονέσει τα χέρια μου, να σου κρούω τα καμπανάκια του κινδύνου!
Αλλά εσύ, εκεί! Κολλημένος στη μοναξιά σου! Δεν ακούς! Ποτέ δε με άκουσες!
Και μεγαλώνουμε, και σκληραίνουμε συναισθηματικά και οι δυο μας κι ίσως – λέω ίσως- να με αναγκάζεις να φύγω!
Όμως όταν φύγω εγώ, θα φύγεις κι εσύ καλέ μου! Βλέπεις, μπορεί να μην έχουμε γνωριστεί, αλλά είμαστε ένα!
Κι όταν θα φύγω, δε θα έχεις αφήσει πίσω μας, τίποτα που να μας θυμίζει!
Ένα σπίτι έρημο, γεμάτο από γάτες, να ζητιανεύουν τα απαραίτητα από τους γείτονες….!
Κι εκείνοι, τι νομίζεις πως θα λένε;
Θα σου πω εγώ….
“Μα καλά, γιατί δεν έζησε την ζωή του, αυτό το παιδί;”