Οι Πιλότοι έτρωγαν με ευχαρίστηση τα Μπισκότα τους, αλλά μόλις διάβασαν το Σημείωμα που βρήκαν μέσα; Κόντεψαν να Πνιγούν…
Οι πιλότοι δεν έχουν μια εύκολη δουλειά. Κάθε μέρα άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διακινδυνεύουν τη ζωή τους στα χέρια των ανδρών και των γυναικών στα χειριστήρια των αεροπλάνων για να μας μεταφέρουν σε όλο τον κόσμο. Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται περισσότερο για το αν η πτήση θα είναι στην ώρα τους, αυτοί οι επαγγελματίες ανησυχούν περισσότερο να φτάσουν στο προορισμό τους με ασφάλεια.
Αυτή η ιστορία δεν έχει να κάνει τόσο πολύ για τον επαγγελματισμό, αλλά για την καλοσύνη που κρύβεται πίσω από αυτή.
Ένας πιλότος με το όνομα Τσαντ μοιράστηκε αυτή την απίστευτη ιστορία πριν από κάποιο καιρό και έχει αγγίξει τις καρδιές των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο:
«Μερικές φορές τα πιο σημαντικά δώρα δίνονται χωρίς να το περιμένουμε. Έκανα έλεγχο των χειριστηρίων στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την τελευταία πτήση της ημέρας, ένα μικρό ταξίδι από την Ατλάντα στο Μέικον. Ήταν 19:30 την παραμονή των Χριστουγέννων, αλλά αντί να κάθομαι στο οικογενειακό τραπέζι, ήμουν απασχολημένος να μεταφέρω άλλους ανθρώπους στα σπίτια τους.
Κάποια στιγμή άκουσα ένα θρόισμα πίσω μου. Κοίταξα πάνω από τον ώμο μου. Ακριβώς έξω από το πιλοτήριο πόρτα ήταν ένα αγόρι περίπου εννέα ετών που κοιτούσε με προσήλωση στο θάλαμο διακυβέρνησης. Όταν το κοίταξα, απέστρεψε το βλέμμα του, «Περίμενε,» του είπα. «Έλα εδώ».
Ήμουν στην ηλικία του, όταν είδα για πρώτη φορά ένα πάνελ αεροπλάνου φωτισμένο σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο και ανυπομονούσα να γίνω πιλότος. Αλλά τώρα που ήμουν 24 ετών και συγκυβερνήτης σε μια αεροπορική εταιρεία εσωτερικών γραμμών, αναρωτήθηκα αν είχα κάνει τη σωστή επιλογή. Εδώ θα περνούσα τα πρώτα μου Χριστούγεννα μακριά από το σπίτι, και τι είχα πετύχει; Πώς άφηνα το σημάδι μου στον κόσμο, κάνοντας κάτι καλό, απλά μεταφέροντας ανθρώπους από πόλη σε πόλη;
Το αγόρι μπήκε προσεκτικά μέσα στο πιλοτήριο. «Το όνομά μου είναι Τσαντ», του είπα, και του έδωσα το χέρι μου. Με ένα ντροπαλό χαμόγελο μου έδωσε και αυτός το χέρι του. «Είμαι ο Σαμ». Γύρισε προς το άδειο κάθισμα δίπλα μου. «Αυτό είναι για τον κυβερνήτη;»
«Ναι, εκεί κάθεται ο κυβερνήτης Τζιμ.». Χάιδεψα το φθαρμένο ύφασμα. «Θέλεις να καθίσεις;»
«Δεν ξέρω…Εννοώ…εντάξει, αν δεν υπάρχει πρόβλημα.». Κατέβασα το κάθισμα για να καθίσει άνετα. Στον κυβερνήτη άρεσε να κάνει επιδείξεις των χειριστηρίων του αεροσκάφους στα παιδιά, αλλά τι θα σκεφτόταν αν ένα παιδί καθόταν στη θέση του; Είναι Χριστούγεννα, σκέφτηκα.
Κοίταξα έξω στα καροτσάκια αποσκευών που μεταφέρονταν προς το αεροπλάνο, σκεφτόμενος ότι δε θα έδινα κατ” ιδίαν δώρα σε γονείς και φίλους, την επόμενη μέρα. Ο Σαμ μου είπε ότι μαζί με την οικογένειά του είχαν πετάξει από το Μέμφις. Έλεγξα το ρολόι μου. Ο πιλότος θα ερχόταν από λεπτό σε λεπτό, αλλά ο Σαμ φαινόταν τόσο ενθουσιασμένος, και δεν ήθελα να διακόψω τη διασκέδαση του. Εξήγησα στον Σαμ για άλλη μια φορά τα χειριστήρια και τι έκανε κάθε κουμπί και μοχλός.
Τελικά, ο κυβερνήτης Τζιμ επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο. «Γεια σου συνάδελφε». Χάρισε στον Σαμ ένα πλατύ χαμόγελο. «Ξέρεις, δεν με πειράζει αν μείνεις μαζί μας για λίγο, αν με αντικαταστήσεις μετά.» Ο Σαμ σηκώθηκε για να καθίσει ο πιλότος και έκανα τις συστάσεις.
Ξεκινήσαμε τη λίστα ελέγχου εκκίνησης. Σκεφτόμουν ότι ο πιλότος θα έδιωχνε τον Σαμ, αλλά το αγόρι στεκόταν ακόμα δίπλα μου, όταν από τον ασύρματο ρώτησαν αν ήμασταν έτοιμοι να ενεργοποιήσουμε την πρώτη μηχανή.
Μετέφερα το ερώτημα προς τον κυβερνήτη, ο οποίος μελετούσε τα δελτία καιρού. «Ακόμα κοιτάζω αυτά. Ξεκινήστε παιδιά εσείς.»
«Εντάξει, ξεκινάμε…» και άρχισα να αλλάζω τους διακόπτες. Τότε έκανα ένα έλεγχο. «Είπατε “εσείς”;»
«Ναι, ξεκινήστε».
Κοίταξα τον πιλότο, και ξανά τον πίνακα της πτήσης. Τότε στράφηκα στο νέο βοηθό μου. «Έχεις ξεκινήσει ποτέ ένα αεροπλάνο, Σαμ;»
Με έκπληκτα μάτια, κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Ακολουθώντας τις οδηγίες μου, ο Σαμ γύρισε προσεκτικά ένα κουμπί στην κονσόλα οροφής που ενεργοποιούσε την ανάφλεξη. Στη συνέχεια πίεσε ένα κουμπί τόσο μεγάλο όσο το χέρι του για να ξεκινήσει τον κινητήρα. Τέλος, με τα δύο χέρια γλίστρησε προς τα εμπρός ένα μοχλό για την παροχή του καυσίμου. Ο κινητήρας σιγά σιγά ζωντάνευε.
Ο Σαμ αργά άφησε το μοχλό και έκανε ένα βήμα πίσω έντρομος. Είχε βάλει μπρος ένα αεροπλάνο. Δεν είμαι σίγουρος αν θα το πίστευα εγώ ο ίδιος στην ηλικία του. Ευχαρίστησα τον Σαμ για τη βοήθειά του.
«Όχι, σας ευχαριστώ εγώ κύριε», είπε ο Σαμ. «Ήταν πραγματικά φοβερό!»
«Καλά να περάσεις αγόρι μου τα Χριστούγεννα!» του είπε ο κυβερνήτης.
Ο Σαμ φαινόταν έτοιμος να κλάψει από ευτυχία.
«Θα το κάνω, κύριε, θα το κάνω. Ευχαριστώ!» Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο θάλαμο διακυβέρνησης γύρισε και επέστρεψε στο διάδρομο. Ξεκινήσαμε τις άλλες μηχανές, απογειωθήκαμε και φτάσαμε στο Μέικον περίπου 40 λεπτά λεπτά αργότερα.
Νωρίς το πρωί των Χριστουγέννων, καθώς τακτοποιούμασταν στο πιλοτήριο για το ταξίδι πίσω στην Ατλάντα, ένας από τους υπαλλήλους της πύλης ήρθε μέσα. «Παιδιά, η μητέρα κάποιου παιδιού πέρασε το πρωί. Ήθελε να βεβαιωθεί ότι θα σας ευχαριστούσα που κάνατε επίδειξη στο γιο της χθες το βράδυ. Είπε ότι δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει για το πιλοτήριο. Άφησε αυτό για σας.»
Ο υπάλληλος άφησε ένα κόκκινο κουτί στην κεντρική κονσόλα.
Ο κυβερνήτης δάγκωσε ένα από τα μπισκότα με σοκολάτα από το κουτί και άνοιξε το σημείωμα που ήταν κολλημένο εξώφυλλό του και το διάβασε σιωπηλά.
Αναστέναξε βαθιά και στράφηκε σε μένα λέγοντας, «το αγόρι έχει καρκίνο», είπε, και διάβασα το γράμμα φωναχτά:
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΚΥΡΙΟΙ,
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΑΤΕ ΣΤΟΝ ΣΑΜ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΝΑ ΕΡΓΑΖΕΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟ ΒΡΑΔΥ. Ο ΣΑΜ ΕΧΕΙ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΥΠΟΒΛΗΘΕΙ ΣΕ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΟ ΜΕΜΦΙΣ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΠΗΓΑΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ, ΑΛΛΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΜ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΣ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ ΞΑΝΑ.
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Ο ΣΑΜ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΖΩΗΣ. Ο ΣΑΜ ΠΑΝΤΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΛΟΤΟΣ. Η ΠΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΜΦΙΣ ΣΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΓΙ “ΑΥΤΟΝ. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΑΝ Η ΠΤΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ «ΜΙΚΡΑ» ΣΑΣ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΞΙΣΟΥ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΛΕΠΤΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΧΑΡΗ ΣΕ ΣΑΣ.
Ήθελα να είμαι στο σπίτι με τους αγαπημένους μου, ανταλλάσσοντας δώρα για τις γιορτές. Αλλά αυτό το μικρό αγόρι μου έδειξε ότι μερικές φορές τα πιο σημαντικά δώρα τα δίνουμε ασυναίσθητα και τα πιο πολύτιμα προέρχονται από αγνώστους.»
πηγή : expresstime