Το χαρακτήρα μου τον χρωστώ σε σένα, καλή μου πρώην…
Πέμπτη βράδυ. Εγώ και τα παιδιά, πιστοί στην παράδοση κρατάμε τις Πέμπτες «ψηλά».
Ξενύχτι και μπόλικο αλκοόλ. Τα υποβρύχια μπροστά μας θύμιζαν σκηνικό Περλ Χάρμπορ.
Ξαφνικά ο τζόκεϊ κάνει τη μαγκιά και το γυρνάει σε ελληνικά. Τρίτο ή τέταρτο τραγούδι, Νατάσα. «Τον χαρακτήρα μου τον φτιάξανε τα έργα σου». Τότε ξεπρόβαλες μέσα στο μυαλό μου και άρχισα την ανάλυση.
Απαράβατος νόμος της φυσικής είναι ο κανόνας της δράσης-αντίδρασης. Με απλά λόγια, αν με χτυπήσεις, το σημείο επαφής θα κοκκινίσει και θα αισθανθώ πόνο. Η δράση είναι το χτύπημα και η αντίδραση η κοκκινίλα και ο πόνος. Η αντίδραση προκαλείται από τη μεταφορά ενέργειας από το ένα σώμα στο άλλο και έχουμε ως αποτέλεσμα τα παραπάνω.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τις ψυχές των ανθρώπων. Αν μου χαμογελάσεις, η αντίδραση μου θα είναι χαμόγελο. Αν μου μιλήσεις άσχημα θα σου απαντήσω αναλόγως ή απλά θα αδιαφορήσω. Με πρόδωσες; Σε έσβησα. Σφύριξα και έληξες που λέει και το γνωστό άσμα.
Τα συναισθήματα δεν έχουν μπουτόν on-off σαν τη γνωστή εικόνα. Ο εγκέφαλος δέχεται ερεθίσματα, αξιολογεί και αναλόγως αντιδράει. Είτε εκκρίνοντας ορμόνες χαράς και αγάπης, είτε, σε αντίθετη περίπτωση, εκκρίνοντας ορμόνες απαξίωσης και αδιαφορίας. Τόσο απλά.
Μη σου κάνει εντύπωση λοιπόν η στάση μου. Είμαι ψυχρός και απόμακρος αλλά δεν το ελέγχω. Δεν είναι από επιλογή. Όπως όταν σε ερωτεύτηκα. Δεν είχα επιλογή, ούτε έγινε συνειδητά. Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις.
Πολλοί από εμάς μπερδευόμαστε. Το γεγονός πως για ένα χρονικό διάστημα ήσουν το Α και το Ω του άλλου δεν σε καθιστά αναντικατάστατο. Ουδείς είναι, άλλωστε.
Φαντάσου αν σε έπιανα καβάλα σε κάποιον και δεν άλλαζε τίποτα μέσα μου, πόσο ντεκαυλέ θα ήταν όλα. Φαντάσου μια ζωή χωρίς κανένα συναίσθημα. Ούτε αγάπης, ούτε απαξίας. Δεν το λες ζωή αυτό.
Σε ενημερώνω λοιπόν πως ναι, τον χαρακτήρα μου τον φτιάξανε τα έργα σου.
Όπως τότε που ερεθιζόμουν και μόνο με το άρωμα σου, έτσι και τώρα δεν μου κάνει αίσθηση αν δεν ακούσω τη φωνή σου ποτέ ξανά. Πόνεσα, έκλαψα, πληγώθηκα ανεπανόρθωτα, αλλά άντε και γαμήσου. Ο εγκέφαλος μου λειτούργησε και τώρα δε σε θυμάμαι καν.
Δεν μπορώ να πω, σε συγχώρεσα. Βασικά, ξέχασα. Μου πέρασε κι ο θυμός, αλλά οι φερομόνες σου δεν πιάνουν πια πάνω μου. Όντως σου βάζω δύσκολα και παίζω με τα νεύρα σου, αλλά έτσι πάει το παιχνίδι, καρδιά μου.
Αναμφίβολα πάντα θα κατέχεις μια θέση μέσα μου. Μόνο που τώρα αυτή η θέση δεν πέφτει καθόλου κοντά στην ερωτογενή μου ζώνη. Ίσως να βρίσκεσαι στη ζώνη με τις κακοτοπιές και τα ευτράπελα. Σίγουρα στο δεξί μου ημισφαίριο, της λογικής. Ποτέ ξανά όμως στην ερωτογενή μου ζώνη.
Όλη αυτή η διαδικασία είναι άμυνα. Άμυνα του οργανισμού μας, για να αποβάλλουμε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μας. Ασυνείδητα επιλέγουμε συμπάθειες και αντιπάθειες.
Κλείνοντας, σου χρωστάω και ένα ευχαριστώ. Αχάριστος δεν είμαι.
Σε ευχαριστώ λοιπόν για όσα μου έμαθες. Σε ευχαριστώ που μου έδειξες πως ο πόνος δεν κρατάει για πάντα. Σε ευχαριστώ που έβγαλες τον εγκέφαλό μου από την νιρβάνα και τον επανάφερες σε λειτουργία. Σε ευχαριστώ που με κατάφερες και πολλές φορές ξεπέρασα τα όρια μου. Πλέον ξέρω πως δεν είμαι ικανός για φόνο.
Μα πάνω από όλα, σε ευχαριστώ που με διαμόρφωσες. Άλλαξες τον τρόπο σκέψης μου και πλέον ξέρω. Ξέρω και φυλάγομαι, έμαθα να πέφτω σωστά. Έμαθα να μη συγχωρώ παραπτώματα χαρακτήρα. Αυτά είναι επαναλαμβανόμενα.
Βέβαια όλα τα παραπάνω δεν με κάνουν πιο ερωτεύσιμο, ούτε καλύτερο άνθρωπο. Πιο «ξενέρωτο» με κάνουν αλλά ας είναι, χαλάλι.
Αυτή ήταν η δική μου δράση λοιπόν. Ελπίζω σε μια θετική αντίδρασή σου. Μη γελιέσαι, αυτή τη φορά δεν θα τη χαρώ εγώ. Για τον επόμενο μιλάω. Θα με ευγνωμονεί το παλικάρι.
Γράφει ο Βασίλης Δεμιρτζόγλου.