‘Οσα θέλησα στη ζωή, τα ονειρεύτηκα μαζί σου…
Της Μαρίας Κουσαντάκη.
Ναι, εκεί θέλω να πάω, να πάμε.
Σε αυτό τον ουρανό. Σε αυτά τα χρώματα που κοιτάζω τώρα από το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου. Το παραθυράκι αυτό που εσωκλείει όλο τον μικρόκοσμο που σιγοβράζει μέσα μου μαζί με αιματοβαμμένες σταγόνες στιγμών, θαμμένες αναμνήσεις και αισιόδοξα όνειρα.
Κάθομαι ήσυχα ήσυχα στη γωνίτσα μου. Έχω το παράθυρό μου εγώ.
Πόσο μου αρέσουν τα αεροπλάνα. Να πετάω σε άλλους κόσμους και να μαζεύω κομμάτια από τον κάθε έναν ώστε να συναρμολογώ τη δική μου πραγματικότητα.
Πόσο μου αρέσει η αίσθηση της ελευθερίας των ουρανών! Να πετάω στους αιθέρες και η σκέψη μου να χάνεται κάπου στις πουπουλένιες όχθες συννέφων.
Κοιτάζω από το παράθυρο τον κόσμο. Τον κόσμο εκείνον που με γέννησε. Τώρα όλα φαίνονται μικρά από ψηλά. Παίρνουν άλλη υπόσταση. Μα και όσα με πόνεσαν, τώρα σχεδόν δε φαίνονται! Τόσο ασήμαντα μικροσκοπικά που είναι από τούτο το παράθυρο που διάλεξα…
Και εσύ… Εσύ κάπου ζεις ακόμα μέσα στις σκέψεις μου. Δεν κατάφερα να σε εγκαταλείψω σε αυτή τη μινιατούρα κόσμου που πλαισιώνει το μικρό παραθυράκι.
Σε αφήνω ελεύθερο να παίξεις, έξω στον αέρα. Πόσο όμορφα ταιριάζει η όψη σου ανάμεσα στα χρώματα του ουρανού. Σαν ανέμελο παιδί που τρέχει άφοβα χαμογελώντας. Έτσι κι εσύ. Σκορπάς το χαμόγελό σου πάνω σε αυτό το πολύχρωμο πέπλο που σκεπάζει τώρα τη γη.
Ο ήλιος πέφτει, αναπαύεται τώρα πάνω από τη μικρή μου χώρα και τη σκεπάζει με αυτό το πέπλο του, που πότε έχει χρυσαφένιες ίνες, πότε έντονες κόκκινες κηλίδες, και πότε πορτοκαλί αποχρώσεις. Και εγώ αφήνω μαζί του να σκεπάσει τις κουρασμένες μου σκέψεις.
Σσσς! Ο ήλιος ετοιμάζεται να κοιμηθεί σιγά σιγά. Με όλη τη μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει μαζεύει τον αριστοκρατικό του μανδύα και ερωτοτροπεί με τον ορίζοντα της θάλασσας και του ουρανού.
Η πλάση σου χρωματίζεται γαλάζια. Το παραθυράκι μου τώρα έχει όμορφες γαλανόλευκες πιτσιλιές, που στην καρδιά μου καθρεφτίζουν τη μικρή μου χώρα.
Κοιτάζω δίπλα μου και σε βλέπω να κοιμάσαι. Κοιμάσαι πάνω στον ώμο μου. Έχεις αφήσει όλη σου την ανδρική μορφή μαζί με τις όποιες σκέψεις σου, να ξαποστάσουν πάνω μου.
Σε κοιτάζω και χαμογελάω. Να ήξερες πόσα μπορεί να κρατήσει αυτός ο ώμος δικά σου… Κι ας μην το ξέρεις. Κι ας μην στο ξεστόμισα ποτέ. Κάπου το άφησα να φύγει από το παραθυράκι μας στα σύννεφα…
Κοιτάζω μία εσένα που κοιμάσαι γαλήνια σαν παιδί πάνω μου, και μία τον έξω κόσμο που πλέον αρχίζει να εξαφανίζεται. Έχει ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Το φτερό του αεροπλάνου ακουμπάει τη νύχτα πλέον και καληνυχτίζει τα αιθέρια χρώματα.
Μα τι όμορφος ουρανός! Πώς ο ήλιος, ο ουρανός, τα σύννεφα, κέντησαν τόσο περίτεχνα όλη μου την ουσία… Μία ουσία που δεν είδες, αγόρι μου, γιατί κοιμόσουν. Κι εγώ δεν ήθελα να σε ξυπνήσω.
Σε αυτό τον ουρανό θέλω να πάμε. Μαζί. Από αυτό το μικρό παραθυράκι του αεροπλάνου να πηδήξουμε μαζί. Στο δικό μας ταξίδι.
Τώρα πια νύχτωσε για τα καλά. Δε διακρίνω πλέον καμία λεπτομέρεια. Οι θερμές αποχρώσεις κοιμούνται, ήρεμα και γαλήνια πάνω στη θάλασσα. Όπως εσύ κοιμάσαι πάνω μου- πάνω σε έναν ολόκληρο ωκεανό για του οποίου την ύπαρξη δεν έχεις ιδέα.
Νύχτωσε. Στο μικρό παραθυράκι πλέον δε βλέπω τίποτε άλλο πέρα από το καθρέφτισμα του εαυτού μου. Λίγα χιλιοστά πιο δίπλα, η αντανάκλασή σου πάνω μου.
Και ξαφνικά αυτό το παράθυρο, εκείνου του αεροπλάνου, γίνεται ο καθρέφτης της αλήθειας μας. Εγώ κοιτάζω απ’ έξω και ονειρεύομαι για εμάς, μη τολμώντας να σε ξυπνήσω και σου ψιθυρίσω όσα νιώθω. Κι εσύ αμέριμνα κοιμάσαι πάνω μου τόσο γαλήνια, τόσο ερωτικά, όμως αδυνατείς να δεις αυτή την εικόνα στην αντανάκλασή μας…
Να μπορούσα να πάρω λίγο από τον ύπνο σου και να τρυπώσω μέσα σε κάποια σκέψη σου. Και μαζί να ξυπνήσουμε στον ουρανό που πλαισιώνει το παράθυρο στον κόσμο μας.
Ναι, σε αυτό τον ουρανό θέλω να πετάξω. Να πετάξουμε.