Ο συνδρομητής που καλέσατε, έχει το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο!!
Γράφει η Σοφία Ισμήνη
Δεν άντεχε άλλο την αναμονή.
Πάλευε να αποδεχτεί ένα τέλος που δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ζήσει.
Έτσι ξαφνικά μια μέρα, εκείνος αποφάσισε να διακόψει κάθε είδους επικοινωνία μαζί της.Χωρίς ούτε μια λέξη, έστω ένα προειδοποιητικό σήμα καπνού, κάτι τελοσπάντων, τιμής ένεκεν για τις στιγμές που ζήσανε μαζί.
Έτσι ξαφνικά, η αγάπη της κατακερματίστηκε, ξεθώριασε στο φως του ήλιου και ο καφές της δεν είχε πια την ίδια γεύση.
«Ο συνδρομητής που καλέσατε, έχει το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο».
Για ακόμα μια φορά άκουγε τη φωνή αυτής της αντιπαθητικής γυναίκας που έκοβε τα φτερά της, κάθε φορά που ήλπιζε πως ίσως κατάφερνε να του αποσπάσει μια λέξη, μια εξήγηση.
Άρπαζε το τηλέφωνο τότε με νεύρα και έστελνε κατεβατά θυμού, απόγνωσης και πληγωμένου έρωτα, στα μηνύματα. Μηνύματα κακογραμμένα που ποτέ δεν παραδίδονταν.
«Τι να κάνω; Ξέρω πως δεν πρέπει να ελπίζω, πως δεν πρέπει να προσπαθώ, είναι λάθος, όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, υποφέρω. Έχω χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας».
Και παράλληλα, όσο εκμυστηρευόταν τις σκέψεις αυτές στη φίλη της, έριχνε κλεφτές ματιές στο κινητό της που εξακολουθούσε να τηρεί μια εκκωφαντική σιγή ιχθύος.
Δεν υπάρχει αναξιοπρέπεια στον έρωτα.
Αναξιοπρεπής είναι εκείνος που κρύβεται πίσω από δικαιολογίες, απενεργοποιημένα τηλέφωνα και λόγια του αέρα.
Ο άνθρωπος που δεν αποδίδει τον ελάχιστο φόρο τιμής -έστω και με ένα απογοητευτικό, αλλά επίσημο αντίο- στα αισθήματα που ένιωσε κάποιος άλλος για αυτόν.
Αυτός που ακόμα επιμένει -όπως εσύ- απλώς προσπαθεί να υπερασπιστεί τον έρωτά του, πριν τον αφήσει να πέσει στο κενό, προτού οι στιγμές γεμίσουν ματαιότητα και περάσουν στα κακώς κείμενα του παρελθόντος.
Αυτός που αντέχει να μην αντέχει πια, έχει την αξιοπρέπεια να χωρίζει και να ενώνεται στα ίσα, εξηγημένα, να λέει «όχι» σε όλα όσα κουρελιάζουν τις αξίες.
Οι τίτλοι του τέλους, όταν δεν πέφτουν και απλώς αιωρούνται, δεν σε αφήνουν να βιώσεις το χωρισμό.
Ο έρωτας τότε μοιάζει με ναυάγιο που αρνείσαι να θρηνήσεις αν δεν δεις τα συντρίμμια του ξεβρασμένα σε κάποια ακτή.
Κι έτσι ελπίζεις πως κάποια μέρα θα επιστρέψει, γιατί τυπικά, ποτέ δεν έφυγε.
Στην ουσία ωστόσο, ναυάγησε και το ξέρεις κατά βάθος πως όσο γαντζώνεσαι επάνω στα απομεινάρια του, σε τραβά κι εσένα στον πυθμένα του απόλυτου τίποτα.
Φόρο τιμής στη δική σου αξιοπρέπεια, που δεν έχασες στιγμή.
Τί τους θέλεις τους τύπους; Στον έρωτα δεν χωρούν τυπικότητες, η ουσία βρίσκεται στις πράξεις κι εσύ από αυτές γνωρίζεις καλά.
Ζήσε τα όλα με την ψυχή και άσε τις θεωρίες γι’ αυτούς που δεν τολμούν να το κάνουν.
Περιπλανήσου, γίνε μήνυμα σε μπουκάλι που θα φτάσει εκεί όπου αξίζει ή καραβόξυλο τσακισμένο σε έναν ωκεανό από δάκρυα, που δεν θα στερέψουν ποτέ.