Επιτρέπουμε στον εαυτό μας την ευτυχία;

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.

Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas

marina.kritikou@yahoo.com

Διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου ανάμεικτα συναισθήματα αναπηδούν και κάποιοι αναγνώστες ενδέχεται να θυμώσουν κιόλας. Τι να κρύβεται άραγε πίσω από την ερώτηση: “Επιτρέπουμε” στον εαυτό μας την ευτυχία;

Συμβαίνει σε κάποιους από εμάς να έχουμε διαπιστώσει ότι μόλις ξεπερνάμε μια δύσκολη φάση της ζωής μας, η οποία εμπεριέχει προβλήματα σωματικής ή ψυχικής υγείας και προσπαθούμε να ανασάνουμε, αμέσως κάτι άλλο να τυχαίνει. Τυχαίο ή άθελα μας βάζουμε τρικλοποδιές στον εαυτό μας;

Με μια πρώτη ματιά όλοι τείνουμε να κατηγορούμε την κακή μας τύχη, τις άσχημες οικονομικές ή κοινωνικές συγκυρίες, καθώς και άλλους εξωτερικούς παράγοντες που βγάζουν όλα τα εμπόδια στον δρόμο μας για την ευτυχία. Είναι όμως έτσι ή αν αλλάξουμε “τους φακούς των γυαλιών μας” με τους οποίους βλέπουμε την πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι και τόσο μαύρα όπως αρχικά νομίζαμε;

Τι είναι αυτό άραγε που κάνει δύο ανθρώπους να ερμηνεύουν το ίδιο ακριβώς γεγονός με τελείως διαφορετικό τρόπο; Πολύ σημαντικό είναι να μάθουμε μέσα στη μαυρίλα της καθημερινότητας μας και όλων των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε να βρίσκουμε τι θετικό έχει να μας προσφέρει αυτή η εμπειρία και τι εφόδια μας δίνει για το μέλλον. Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές κάποιοι ίσως αντιμετωπίσετε με σκεπτικισμό τα γραφόμενα.

Πιθανόν στο πίσω μέρος του μυαλού σας να σκέφτεστε ότι είναι αδύνατον να γίνει μια τέτοια αλλαγή σε εσάς. Από πού όμως “αγοράζουμε” τον φακό που βάζουμε στα γυαλιά μας και βλέπουμε την πραγματικότητα;

Όλα δυστυχώς ανάγονται στο παρελθόν και τα βιώματα μας. Εάν στην πατρική μας οικογένεια είχαμε βιώσει την απόρριψη και παλεύαμε να κερδίσουμε ένα βλέμμα αναγνώρισης και επιδοκιμασίας από τα πρόσωπα αναφοράς μας, τους γονείς μας, τότε αυτό έχει προεκτάσεις και στην ενήλικη ζωή μας. Στη σχέση μας με το άλλο φύλο, δεν θα επιδιώκουμε αυτό που πραγματικά αξίζουμε και θα είμαστε ευχαριστημένοι με τα ελάχιστα. Γιατί τα ελάχιστα μάθαμε ότι μας αξίζουν και τίποτε περισσότερο. Πώς λοιπόν να διεκδικήσουμε τα περισσότερα και τα καλύτερα; Πώς να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ακόμα και η μαυρίλα έχει κάτι να μας μάθει και να μας ενδυναμώσει;

Πώς μπορούμε να “επιτρέψουμε” στον εαυτό μας να περάσει και ευτυχισμένες στιγμές όταν από νωρίς μάθαμε ότι δεν τις αξίζουμε; Δουλεύοντας αυτά τα βιώματα, θα “μάθουμε”, όχι γνωστικά αλλά βιωματικά πλέον, να αναγνωρίζουμε τις πλευρές του εαυτού μας που αξίζουν και να τις ενισχύουμε μόνοι μας, χωρίς να περιμένουμε την ενίσχυση να έρθει από ένα πρόσωπο που έχει συνδεθεί με την ματαίωση.

αναπνοές