Σε ξέρω καλύτερα απ’ ό,τι ξέρεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μου την έδωσε πάλι, έτσι ξαφνικά, κι ήθελα να σου γράψω. Ήθελα να σου γράψω και γι’ αυτά που ξέρεις, αλλά και για ‘κείνα τ’ άλλα που τα κρατάω μόνο για τις κόλλες μου.

Γράφει η Νίκη.

 Οι κόλλες μου με ξέρουν καλύτερα απ’ ό,τι με ξέρεις εσύ τελικά. Τους έχω πει τα πάντα και δείχνουν τη συμπόνια τους. Είσαι δειλός, λένε. Φοβάσαι να δείξεις όσα νιώθεις. Μη με κατηγορείς, οι κόλλες μου το λένε, όχι εγώ. Οι κόλλες μου που είναι εδώ κάθε φορά που εσύ λείπεις.

Πόσο καιρό να ‘χουμε άραγε να βρεθούμε; Σίγουρα πολύ, δε θυμάμαι καλά. Θυμάμαι βέβαια ότι δεν ήταν επιλογή μου. Ούτε και δική σου, θα πεις. Φυσικά. Τις δύσκολες αποφάσεις δεν τις παίρνεις ποτέ εσύ. Καλά κάνουν οι κόλλες μου και σε λένε δειλό. Δεν ξέρεις, όμως, ότι ακούω τις σκέψεις σου. Δεν ξέρεις ότι καταλαβαίνω κι αυτά που δεν έχεις προλάβει ούτε εσύ καλά-καλά να συνειδητοποιήσεις. Σε διαβάζω μάτια μου, καλύτερα κι από τις κόλλες μου.

Μη σε φοβίζει. Είναι που εμείς οι δυο γνωριστήκαμε με κάθε τρόπο. Σε ξέρω και σαν φίλο και σαν ταίρι και σαν γκόμενο. Σε μαθαίνω τώρα και σαν απωθημένο. Κάθε κίνησή σου, κάθε έκφρασή σου, κάθε μορφασμός είναι για μένα μήνυμα. Και τρέχω να το αποκωδικοποιήσω, να δω τι κρύβεται πίσω απ’ αυτά που αφήνεις να φαίνονται. Αφαιρώ κάθε λέξη σου και κρατάω ό,τι μένει. Κι αυτό, να ξέρεις, λέει πάντα τα περισσότερα.

Με στοιχειώνεις, μα εγώ καθόλου δε γουστάρω να ‘χω απωθημένα. Δε θέλω τίποτα να με δένει με το παρελθόν, αλλά εσύ με κρατάς ακόμη εκεί. Μόλις πάω να κάνω ένα βήμα, κάθε φορά που παίρνω μια ανάσα, έρχεσαι πάλι εσύ και μου κόβεις τη φόρα. Με θες εκεί, μόνο δική σου, χωρίς όμως να είσαι μαζί μου. Εγωίσταρε. Μ’ έχεις κουράσει και δεν ξέρω πώς να σου ξεφύγω.

Με φοβάσαι και με θες ταυτόχρονα. Δε σ’ αδικώ, ξέρεις ότι είμαι η καταστροφή σου. Πρόλαβες, όμως, να με αποφύγεις. Σήκωσες τα τείχη σου, ενίσχυσες τις άμυνές σου και με κρατάς έξω απ’ το κάστρο σου. Με φωνάζεις μόνο όταν θες εσύ κι εγώ τρέχω. Με φωνάζεις μόνο όταν εσύ είσαι αρκετά δυνατός να μ’ αντιμετωπίσεις. Και δεν το κάνεις πια συχνά γιατί ξέρεις ότι δεν έχεις άλλες αντοχές. Βρήκα πάλι τα κουμπιά σου, δεν αντικρούεις την επίθεση μου.

Μα εγώ δεν είμαι σαν εσένα. Εγώ δεν έχω άμυνες. Εγώ κατάλαβα απ’ τη πρώτη στιγμή ότι είσαι κι η δική μου καταστροφή και πριν καλά-καλά προλάβεις να με διαλύσεις εσύ, αυτοκαταστράφηκα. Εγώ, μωρό μου, δίνομαι σ’ ό,τι με τραβάει, δεν κάνω πίσω. Εγώ είμαι άνθρωπος παρορμητικός, το πάθος μ’ οδηγεί. Δε με νοιάζει αν πληγωθώ μετά. Εγώ θέλω να σου δώσω όλα αυτά που έχω να σου δώσω κι ύστερα, ποιος ξέρει, θα επιβιώσω όπως επιβιώνουν όλοι μετά από ένα μεγάλο έρωτα.

Εσύ προτίμησες την ησυχία σου κι έτσι μένω τώρα εγώ με τη μοναξιά μου. Βλέπεις πόσο ξεκάθαρα φαίνεται τώρα το δίκιο που έχουν οι κόλλες μου; Δεν πέφτουν ποτέ έξω. Δειλός, λοιπόν. Κι αυτό με πονάει περισσότερο. Γιατί θα μπορούσαμε, αν είχες τα κότσια, να ήμασταν μαζί. Και ξέρουμε κι οι δύο ότι το μαζί θα ήταν κόλαση και παράδεισος ταυτόχρονα. Και με πονάει διπλά, γιατί εγώ δε θα έπρεπε να νιώθω έτσι για ένα δειλό.

Δε θα σου πω τι νιώθω, γιατί αυτά στα ‘χω ξαναπεί. Αυτή τη φορά θα σου πω τι νιώθεις εσύ για μένα. Γράφω για να σου πω ότι μ’ αγαπάς. Και μάλιστα πολύ. Μπορεί και να μην αγαπήσεις ξανά καμία τόσο, όσο αγάπησες εμένα. Γράφω για να σου πω, επίσης, ότι είμαι ανεκτίμητη για εσένα. Ξέρω ότι δε με βάζεις ίσα μ’ όλες τις άλλες. Με είχες ξεχωρίσει, αλλιώς δε θα δείλιαζες τόσο. Γράφω και για να σου πω ότι θα ‘σαι πάντα δίπλα μου. Κάθε φορά που θα σε χρειαστώ, με το δικό σου τρόπο.

Και τώρα είναι σαν να βλέπω αυτό το γέλιο που δειλά-δειλά σκάει στο πρόσωπό σου. Γιατί αυτές είναι οι αλήθειες σου που ίσως τελικά και να ήθελες να διαβάσω. Και πάλι, όμως, δεν μπόρεσες να μου τις πεις. Αρκεί, έστω, που εγώ τις είδα. Τις είδα στο βλέμμα σου, τις ένιωσα στ’ άγγιγμα σου κι από τότε κοιμάμαι μαζί τους κάθε βραδύ. Μοιράζομαι τις αλήθειες σου με τις κόλλες μου κι οι δυο τους παλεύουν ν’ αναπληρώσουν το κενό που δημιουργεί η απουσία σου.

Μακάρι να μη σε ήξερα τόσο καλά και να μπορούσα να πιστέψω ότι απλώς δε με θες. Τότε ίσως και να το δεχόμουν και να προχωρούσα. Το να ξέρω, όμως, ότι φοβάσαι με σκοτώνει. Δε μ’ αφήνει να φύγω μακριά σου. Μένω να προσπαθώ ν’ αποδείξω ότι αξίζει αυτή η καταστροφή.

Μα κι απόψε, καίγομαι μόνη μου.

Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου

pillowfights