Στον έρωτα να φωνάζεις την αλήθεια σου με πάθος. Κι ας είναι μη διαθέσιμος.

Της Μαρίας Κουσαντάκη.

Τώρα τελευταία μου συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ θέλω να χτίσω δεσμό με κάποιον, με αγγίζουν άνθρωποι που είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμοι.

Θα ήταν πολύ εύκολο και βολικό για μένα να πω, να άλλος ένας τύπος που δεν αξίζει την προσοχή μου κι άλλος ένας πάλι που δεν ξέρει τι του γίνεται. Κι εκείνος ο άλλος κι αυτός ένας από τους πολλούς επιφανειακούς κι εκείνος παραδίπλα, άλλος ένας ηλίθιος που προσέλκυσα. Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί να ακούω για εκείνο τον περιβόητο μαγνήτη προσέλκυσης τέτοιων τύπων.

Η δική μας ευθύνη σε όλο αυτό πού είναι; Προσωπικά, δεν ένιωσα ποτέ να έχω τέτοιο μαγνήτη. Ακόμη όμως κι αν υπήρχε, θα αναλογιζόμουν τη δική μου μαγνητική δύναμη σε συγκεκριμένο τύπο ανδρών. Όπως κάνω και τώρα. Αναρωτιέμαι, που είναι το δικό μου κομμάτι ενασχόλησης με εκείνους τους άνδρες που ενώ ξέρω πως δε μπορούν να δώσουν κάτι παραπάνω, εγώ αισθάνομαι να αγγίζουν κάτι πολύ δικό μου και να δίνουν με τον τρόπο τους;

Μήπως ασυνείδητα, η δυσκολία σύνδεσης με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, μεγαλοποιεί στο μυαλό μου τη δύναμη της πιθανής σύνδεσης; Μήπως το σχεδόν ακατόρθωτο, στο μυαλό μου μετατρέπεται σαν σχεδόν ιδανικό;

Έρωτας. Στη δική μου την υπόσταση είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή ένωση δύο ανθρώπων. Κάτι βαθύτερο από ένα έντονο πάθος και μία πιθανή εξέλιξη σε αγάπη. Για μένα ο έρωτας καθορίζει, ορίζει το είναι μου, φέρνει στην επιφάνεια κομμάτια μου σημαντικά και τόσο μοναδικά που μόνο ο Έρωτας μπορεί να σχηματίσει πάνω μου. Περιέχει ίχνη άλλων κόσμων, παραμυθένια και ρεαλιστικά παράλληλα. Άγνωστα και οικεία ταυτόχρονα. Ο έρωτας ο δικός μου έχει από μόνος του χαρακτήρα μέσα μου, δεν είναι μία υπόθεση απλή. Και όταν συμβεί, είναι μία ιερή στιγμή, μία πραγματικότητα που λίγοι μπορούν να αντιληφθούν.

Άραγε γιατί να αισθάνομαι πως οι συγκεκριμένοι λίγοι μπορούν να δουν αυτή την πτυχή μου; Μήπως επειδή και εγώ η ίδια τελικά νιώθω πως το συγκεκριμένο κομμάτι μου δεν είναι προσβάσιμα διαθέσιμο συναισθηματικά; Το έχω κλειδώσει τόσο περίτεχνα μέσα σε ένα σεντούκι μέσα μου και περιμένω το κλειδί εκείνο που δύσκολα θα το ανοίξει;

Μία εξήγηση πιο γενική θα μπορούσε να είναι ότι τελικά και εγώ η ίδια είμαι συναισθηματικά μη διαθέσιμη, κι ας φωνάζω το αντίθετο. Και πως γι’ αυτό τελικά επιλέγω να ασχολούμαι με εκείνους που και εκείνοι είναι σε αυτό το σημείο.

Ναι, αυτή είναι μία όντως καλή εξήγηση και επιστημονική. Όμως στην περίπτωσή μου την έχω εξετάσει αυτή την εκδοχή και νιώθω πως είναι κάτι άλλο. Γιατί δεν επιλέγω μόνο εγώ εσένα, αλλά ξεχωρίζεις και εσύ κάτι πάνω μου.

Τι μπορεί να εκπέμπω κι εγώ η ίδια ώστε να φαίνομαι κλειδωμένη, απόμακρη, μη διαθέσιμη; Και γιατί να συνδέομαι τόσο βαθιά με αυτούς τους ανθρώπους; Διότι όπως προανέφερα, για μένα ο έρωτας είναι σοβαρή υπόθεση. Δύσκολα συνδέομαι, δύσκολα ενθουσιάζομαι, δύσκολα δίνω και δείχνω αυτό που έχω μέσα μου. Για να το νιώσω, σημαίνει πως κάτι έχεις αγγίξει μέσα μου. Για να το δείξω, σημαίνει πως έχεις κινητοποιήσει σίγουρα κάτι σημαντικό σε μένα.

Εσύ, που ενώ θέλουμε και οι δύο, για κάποιο μαγικό λόγο δε γίνεται. Είτε γιατί εσύ έχεις σχέση πολλά χρόνια, είτε γιατί συνεργαζόμαστε, είτε γιατί είσαι φίλος μου, είτε γιατί χώρισες πρόσφατα, είτε γιατί δεν είσαι σε φάση, είτε γιατί μένεις στην άλλη άκρη του πλανήτη, είτε γιατί είσαι παντρεμένος. Χιλιάδες λόγοι, κι όμως κάτι έχεις αγγίξει μέσα μου κι εγώ σε σένα, παρά το συναισθηματικό σου μη δέσιμο. Μήπως τελικά κι εσύ, ο κάθε εσύ που με αγγίζει, έχεις ένα κομμάτι μέσα σου που φοβάσαι να δεις, και το βλέπεις σαν αντανάκλαση πάνω μου; Μήπως τα κενά μας βρίσκουν εκείνο το λεπτό σημείο συνάντησης;

Δεν ξέρω, μπερδεύομαι. Κι εγώ η ίδια μπερδεύω τον εαυτό μου και αναρωτιέμαι. Εσύ, που τελικά με κάποιο τρόπο ανακατεύεις κάτι στον εσωτερικό μου κόσμο, δεν το μαθαίνεις ποτέ. Ή το μαθαίνεις με λέξεις που δε βγάζουν νόημα ή με τρόπο που καλύπτει το φόβο μου να εκτεθώ στη συναισθηματική σου μη διαθεσιμότητα. Στο φόβο μου να μην έρθω αντιμέτωπη με την απόρριψη αυτού του τόσο δυνατού αγγίγματος που με ορίζει, μας ορίζει. Σε ένα άγγιγμα εξ ορισμού ανέγγιχτο. Σε ένα άγγιγμα που τελικά, με τη συμπεριφορά μου, μας, μετατρέπεται σε κάτι τόσο εύθραυστο που σπάει σε χιλιάδες κομμάτια και χάνεται κάπου έξω αόρατα.

Και τελικά σπάει και κάτι μέσα μου, κάτι από εμάς. Και τελικά, στην όψη σου, κλείνομαι, κρατάω για μένα τα κομματάκια αυτά που ποτέ δεν είδες την ολόκληρη εικόνα τους, παρά μόνο χλωμές και παραμορφωμένες σκιές τους, κάνοντας η ίδια τον εαυτό μου συναισθηματικά μη διαθέσιμο. Φόβος στο φόβο και αυτοεκπληρούμενες προφητείες που γίνονται αλήθειες. Μήπως τελικά η μη διαθεσιμότητά σου, μας, μου δείχνει τη διαθεσιμότητα στην ιερότητα ενός έρωτα όπως εμείς καταλαβαίνουμε και αναζητάμε;

«Να μιλάς!», θυμίζω στον εαυτό μου. «Να μιλάς με τις λέξεις της ψυχής σου! Να εκφράζεις όσα νιώθεις, με πάθος, μη φοβάσαι! Αυτό που νιώθεις, είναι δύναμη όχι αδυναμία. Ο έρωτας που για σένα είναι τόσο ιερός, οφείλει να γίνει γνωστός και στον άλλον που στον κινητοποιεί, αλλά και σε σένα την ίδια που φοβάσαι να δεις. Κι όταν εκείνες οι λέξεις δε βγαίνουν, να τις δίνεις με τα μάτια σου, να φωνάζεις την αλήθεια σου, γιατί μόνο τότε το μη διαθέσιμο μπορεί να γίνει ορατό».

αναπνοές