Είμαστε πολύ διαφορετικοί για να είμαστε μαζί.

Της Έλενας Σαλιγκάρα.

Παίζω νωχελικά την κιθάρα μου και ρίχνω κλεφτές ματιές σε εκείνη ενώ ντύνεται. Βρίσκεται μπροστά στον καθρέπτη και μέχρι στιγμής έχει δοκιμάσει τουλάχιστον δέκα ρούχα μα κανένα δεν την ικανοποιεί. Όταν επιτέλους βρίσκει κάποιο, στέκεται καμαρωτή και χαμογελά αυτάρεσκα στο είδωλό της.

Τα μαλλιά της είναι ριγμένα στους ώμους. Τα μαζεύει ψηλά μα γρήγορα τα αφήνει πάλι κάτω. Δοκιμάζει μερικά χτενίσματα ακόμη και καταλήγει ξανά να τα αφήσει ελεύθερα. Ύστερα παίρνει το κραγιόν της και τονίζει τα καλοσχηματισμένα χείλη της.

Όταν επιτέλους θεωρήσει πως είναι έτοιμη, φωτογραφίζει τον εαυτό της και για λίγο παρακολουθεί πόσα like έχει κερδίσει το είδωλό της. Έρχεται προς το μέρος μου και μου αραδιάζει ονόματα και σχόλια των φίλων της. Έπειτα με κοιτά με προσμονή. Περιμένει να τη θαυμάσω μα το μόνο που κάνω είναι να την κοιτάζω ουδέτερα. Συνεχίζω να γρατζουνάω την κιθάρα μου.

«Ακόμη έτσι είσαι;»

Η φωνή της με βγάζει από τον ρυθμό της μελωδίας που σκαρώνω.

«Έτοιμος είμαι».

Με κοιτά με αποδοκιμασία. Το σκισμένο τζην μου και η μπλούζα της προηγούμενης δεκαετίας δεν είναι αυτά που προτιμά επάνω μου. Της αρέσει να φορώ πουκάμισα και υφασμάτινα παντελόνια μα εγώ τα απεχθάνομαι.

Εξακολουθώ να ασχολούμαι με την κιθάρα μου.

«Δεν είναι δυνατόν να εμφανιστείς έτσι!»

«Δεν έχει και τόση σημασία η εξωτερική εμφάνιση».

«Η εικόνα μας είναι σημαντική».

«Εσύ αισθάνεσαι πιο σημαντική μετά από τέσσερις ώρες ετοιμασίας;»

Στρέφει το βλέμμα της αλλού. Έχει εκνευριστεί τόσο που τα χαρακτηριστικά της έχουν αλλοιωθεί. Προ ολίγου την έβρισκα όμορφη, τώρα μου θυμίζει καρικατούρα. Τελευταία είναι πολλές οι φορές που τη βλέπω διαφορετικά.

Θυμάμαι πως όταν την πρωτογνώρισα έκανα τα πάντα για να με προσέξει. Ήθελα να αλλάξω εμφάνιση για να της είμαι αρεστός. Κούρεψα τα μαλλιά μου σύμφωνα με το πώς προστάζει η μόδα και αγόρασα κοστούμι. Τόσο γελοία φέρθηκα.

Δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που κοιμηθήκαμε μαζί. Την κρατούσα γυμνή στην αγκαλιά μου και την έβρισκα τόσο γλυκιά και χαριτωμένη. Ίσως γιατί μόνο τότε ήταν απαλλαγμένη από περιττά στολίδια.

Έπειτα άρχισαν οι καυγάδες. Μπορεί να φωνάζαμε και να αντιμιλούσαμε έντονα μα δε με ένοιαζε. Την τραβούσα κοντά μου για να την απαλλάξω από τα ρούχα. Με τα χέρια μου χαλούσα το χτένισμά της κι έτριβα τα χείλη της για να μείνουν όπως ήταν πραγματικά. Τη φιλούσα με όλη μου τη δύναμη και καταλήγαμε να κάνουμε έρωτα σαν μην είχε ποτέ προηγηθεί καυγάς.

Τώρα πια πιστεύω πως δεν φτάνει μόνο αυτό για να τα βρούμε.

«Είμαστε πολύ διαφορετικοί για να είμαστε μαζί», μου λέει και φεύγει.

Απομένω μόνος. Είμαι σίγουρος πως σε λίγους μήνες θα έχω μόνο ένα πράγμα να θυμάμαι: εκείνη την αίσθηση της γυμνής αγκαλιάς της.

αναπνοές