Φοβάμαι μη σε χάσω, ενώ δε μου ανήκεις καν!

Φοβάμαι μη σε χάσω, ενώ δε μου ανήκεις καν! Μια φράση που θέλω να φωνάξω μέχρι να μ’ακούσει όλο το σύμπαν. Μέχρι να λαχανιάσει το κορμί μου από την ένταση της φωνής μου και να γίνει αγνώριστη η καρδιά μου απ’την αδρεναλίνη. Σαν να ανήκει σε ξένο σώμα. Γιατί κάθε φορά η παρουσία σου μου προκαλέι έντονη ταραχή.

Μια παρουσία αισθητή, που έχει την ικανότητα να μαγνητίζει το βλέμμα μου, και χωρίς να το θέλει, του δίνει σάρκα και οστά για να γίνει η σκιά σου. Μια σκιά που σε ακολουθεί διακριτικά, και σε κοιτάζει με μια ένταση κι ένα πάθος που αν αντίκριζες με τα ίδια σου τα μάτια, δεν θα μπορούσες να κοιτάξεις αλλού.

Εδώ είμαι, δε με βλέπεις; Ή μάλλον, με βλέπεις ξεκάθαρα. Σαν μέσα από καθρέφτη. Και με θαυμάζεις από μακριά. Φοβάσαι να μ’αγγίξεις, μήπως σπάσω και δεν καταφέρεις να συναρμολογήσεις και να κολλήσεις τα κομμάτια μου. Θεωρείς την ύπαρξη μου εύθραυστη, κι έτοιμη να διαλυθεί, μόλις έρθει αντιμέτωπη με την πρώτη δυσκολία. Το πρώτο στραβοπάτημα.

Μη σε νοιάζει για μένα όμως. Εγώ θέλω να το ζήσω, έστω κι αν χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, έστω κι αν δε βγάλει πουθενά.

Φοβάμαι μη χάσω το γέλιο σου λοιπόν, ενώ δε μου ανήκει καν. Όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον. Και κάπως έτσι βρίσκω το θάρρος να σταθώ απέναντί σου και να σου πω τι ζητάω. Γεγονός δύσκολο, αλλά για σένα θα το προσπαθήσω. Γιατί πώς μπορείς μάτια μου, να μεταφράσεις σε λέξεις, συναισθήματα που δε χωράνε σε λόγια, όσο κι αν προσπαθείς να τα ερμηνεύσεις; Απλά και μόνο για να τα βάλεις σ’ένα καλούπι που να γίνεται κατανοητό κι αναγνωρίσιμο.

Κι εσύ θα συνεχίσεις να με κοιτάς μ’αυτό το βλέμμα το μπερδεμένο και ταυτόχρονα πονηρο, που λέει λίγα αλλά στην πραγματικότητα κρύβει πολλά. Έχω μάθει να το διαβάζω αυτό το βλέμμα. Διαφέρει πολύ απ’το τρυφερό σου. Αυτό που βγαίνει στην επιφάνεια σε στιγμές που γίνεσαι, χωρίς να το θέλεις ίσως, ευάλωτος, κι αποκαλύπτεις κομμάτια του εαυτού σου, που θα’ θελες να κρατήσεις μυστικό απ’τους γύρω σου. Μακάρι να μπορούσες να κρυφτείς κι από μένα.

Θα σταθώ μπροστά σου και θα σου προσφέρω απλόχερα ό,τι δικαιωματικά σου ανήκει, χωρίς καν να μου το ζητήσεις. Και θα καταλάβεις με την πρώτη τι αναζητά το κορμί μου απ’το δικό σου. Δεν αρκούν πλέον οι φαινομενικά αθώες ματιές που ρίχνουμε ο ένας στον άλλο. Μας τέλειωσαν κι αυτές. Τη νιώθεις κι εσύ αυτή τη ρίγη; Εκείνη που επιβάλει ότι ήρθε η ώρα. Κι ας μην τολμάμε να κάνουμε το βήμα κανείς απ’ τους δύο.

Είναι σαν μια φλόγα μου τρεμοπαίζει, το πάθος που τρέφουμε ο ένας για τον άλλο. Μπορείς να το νιώσεις να ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα. Να την μετατρέπει σ’έναν αποπνικτικό παράδεισο, από τον οποίο δε θα ήθελα ποτέ να ξεφύγω. Ή μήπως είναι η ωραιότερη κόλαση που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει; Όπως και να’χει, αυτή η φλόγα θα συνεχίσει να τρεμοπαίζει, κι η έλξη που υπάρχει μεταξύ μας θα της δίνει ζωή. Μέχρι να την κάνουμε επιτέλους πυρκαγιά!

Πόσο αστείο να φοβάμαι μη σε χάσω ενώ ήδη είσαι δικός μου. Kι ας μην το έχει παραδεχτεί κανείς. Ούτε καν στους εαυτούς μας.

Γράφει η Έλενα Γεωργίου

Πηγή