Μα τι θα πει ο κόσμος;

Της Μάρης Γαργαλιάνου

Να είμαστε πάντοτε καλοί, αξιοπρεπείς και μετρημένοι. Να είμαστε συνεπείς, συνετοί και με το βλέμμα χαμηλά. Ευγενικοί, με τρόπους γαλαζοαίματους και χαμόγελο φτιαχτό και δοτικοί, πάντοτε ένα κλικ σκυφτοί κι έναν αέρα καλοστημένο, σε καλούπι, σοβαρό, γιατί… τι θα πει ο κόσμος; Ήδη από πολύ νωρίς με χίλιους δυο τρόπους, με χίλιες δυο λέξεις, φράσεις και εκφράσεις μας φυτεύτηκαν ιδέες για το πώς «πρέπει να είμαστε» για να είμαστε αρεστοί, να λειτουργούμε σε ομάδες, για να μην είμαστε διαφορετικοί, για να ΜΗΝ είμαστε εμείς. Λες και γεννηθήκαμε γι’ αυτό! Ας γελάσω…

Είναι σχεδόν τρομακτικό πως μας φυτεύτηκαν ιδέες ήδη από τα παιδικά μας χρόνια, τους γονείς, τους δασκάλους και καθηγητάδες πάσης φύσεως για το πώς είναι σωστό και «ηθικόν» να είμαστε, ενώ ποτέ κανείς δε γύρισε με μια λάμψη στα μάτια να μας πει «Απλά να είσαι εσύ! Απλά να είσαι ο εαυτός σου»! Λες και όλοι αυτό φοβόντουσαν τελικά. Λες και όλοι έτρεμαν στην ιδέα του ότι είμαστε αγρίμια, ή βάνδαλοι, ή χουλιγκάνοι. Τόσα χρόνια όμως όλοι αυτοί με τα «πρέπει» και τα «μη» τους, δεν είχαν ιδέα ότι δημιουργούν όντως μικρογραφίες τεράτων, εμάς, όπου κάποια στιγμή θα μεγαλώναμε και θα κάναμε τα ίδια στους επόμενους. Στα παιδιά και τα εγγόνια μας…

Ναι ναι, τους κατηγορώ. Σαφώς και υπάρχει κώδικας ηθικής, γενικός και αντικειμενικός, κοινώς αποδεκτός από όλους, μα να… εγώ, δε μιλάω για αυτόν. Μιλάω και γράφω για όλα αυτά, τα οποία μας έκαναν να μοιάζουμε στρατιώτες σε μια κοινωνία δούλων και αφεντικών και μαριονέτες σε ένα σύστημα, όπου η ίδια η «ηθική» ορίζεται από ανήθικους, ανέραστους, πεζούς, άγευστους και άοσμους ανθρώπους. «Μη βάφεσαι έντονα, μοιάζεις με πόρνη», «Κάτσε στητά, πίσω οι ώμοι», «Να μιλάς λιγότερο, ξεφεύγεις πολύ», «Να πας πιο νωρίς στη δουλειά, να κάνεις καλή εντύπωση», «Τρώγε πιο σιγά, κάνεις θόρυβο και ενοχλείς», «Μίλα καλύτερα στο αφεντικό σου, εκείνο σε πληρώνει», «Μη νευριάζεις, παραλογίζεσαι», «Σταμάτα να στρίβεις τα μαλλιά σου διαρκώς, είναι εκνευριστικό», «Τελείωνε μια ζωή με τις φιλοσοφίες, κουράζει».

Συγνώμη, συγνώμη… Να αναπνεύσουμε μπορούμε, ή μήπως πρέπει να ζητήσουμε άδεια και για αυτό; Και όλα αυτά για τους άλλους… Γιατί τόσα έμαθαν από τους προηγούμενους, τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Μυήθηκαν σε αυτά και μυούν κι εμάς, όπως κι εμείς το ίδιο θα κάνουμε αργότερα. Πόσο θλιβερό. Πόσο ανόητο… Λες και ζούμε για τους άλλους, ή χρωστάμε σε κανένα τη δική μας τη ζωή. Όχι, ζούμε με τους άλλους. Μαζί. Συμβιώνουμε και η αλήθεια είναι πως αν δεν είμαστε εμείς, αν ευνουχίζουμε το εγώ, τα θέλω και τις ιδέες μας, δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από κλόουν θλιμμένοι σε ένα τσίρκο αγκαζέ με τους υπόλοιπους, σε ένα τσίρκο που μοιάζει με κονσερβοκούτι.

Γιατί έτσι μας θέλουν. Τυποποιημένους. Λες και βγήκαμε μόλις από μονάδα παραγωγής, ίδιοι όλοι και απαράλλακτοι. Μας λείπουν μόνο αλυσίδες στο λαιμό, ή σκοινιά στα χέρια και στα πόδια για να είμαστε συνολικά και με το γάντι υποχείρια. Κρίμα… Κρίμα να ζούμε έτσι αυτή την ευλογία που ονομάζουμε ζωή και ακόμα πιο κρίμα γιατί κυκλοφορούν εκεί έξω πολλοί ακόμα ρομαντικοί που θεωρούν πως είμαστε αθάνατοι. Δεν είμαστε αγαπημένοι μου και πρέπει αυτό να το αντιληφθούμε νωρίς, πριν να είναι πολύ αργά γιατί να σας θυμίσω, στην τελική… ποτέ δε θα μάθουμε «ο κόσμος τι θα πει».

enallaktikidrasi