Εκείνες που έχασαν τον άνθρωπο τους μα όχι και τη δύναμη τους…
Άτιμη καρδιά… Χτύπησες ξανά.. Προχθές.
Ξέρεις είμαστε πολλοί αυτοί που είτε νιώθουμε ότι δεν είμαστε τυχεροί και δεν έχουμε καταφέρει να στεριώσουμε σε μια σχέση, είτε είμαστε ανικανοποίητοι και αυτοκαταστροφικοί και ακόμα και όταν βρούμε σε έναν άνθρωπο όλα όσα ψάχναμε, τελικά δεν μας είναι αρκετά…
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, αυτοί με το “άστρο”.
Ίσως να μην είναι μόνο η τύχη βέβαια.
Πάντως φαίνεται να έχουν κάτι που οι υπόλοιποι ποθούμε.
Μια αρμονική σχέση που οδηγεί στην δημιουργία μιας όμορφης οικογένειας.
Και ξαφνικά – όπως τότε πριν 17 χρόνια, όπως τότε πριν 16 χρόνια, όπως πρόπερσι, όπως πέρσι, όπως προχθές, όπως πόσες και πόσες φορές, άπειρες φορές – έρχεται μια στιγμή να αλλάξει τα πάντα.
Λες και η ευδαιμονία και η ευφορία σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορεί και δε θέλει να σταθεί…
Λες και οφείλουν, σε κάποια ανεξήγητη ισορροπία, μερικοί από τους άνδρες που με ανδρεία προχωρούν στην ζωή τους και προσφέρουν στην γυναίκα τους και την οικογένεια τους τον καλύτερο τους εαυτό, να φράξουν εμφατικά, αναπάντεχα και απρόσμενα την αορτή της ευτυχίας τους…
Και μένεις άναυδος στη συνέχεια…
Πως τα συντρίμμια, θεμελιώνουν ξανά ένα τέλειο αν και λαβωμένο οικοδόμημα.
Πως μια απλή γυναίκα μεταμορφώνεται σε Θεά.
Πως μετατρέπει τον πόνο της σε ουσία κι άπειρη αγάπη για τους καρπούς του έρωτα της που δεν υπάρχει πια.
Πώς η κάθε Μαρία, μια θνητή γυναίκα, μια σπουδαία μάνα, μετατρέπεται σε Αθηνά, σε Δήμητρα, σε Ανδρομάχη και στέλνει την ομορφιά της ψυχής της στα πέρατα και τα πέλαγα του Κόσμου.
Και σε στέλνει…
Και σε αφήνει με έναν βαθύ προβληματισμό…
Πώς;
Πες μου, πώς…;