Σταμάτησα να αναλώνομαι σε ανθρώπους ψεύτικους.
Της Ζωής Γούσιου.
Όταν σταμάτησα να αναλώνομαι…
Έδωσα χώρο στον εαυτό μου. Έμαθα τον εαυτό μου.
Τίμησα και σκέφτηκα τον εαυτό μου.
Δυνάμωσα. Κοίταξα ψηλά. Είδα ήλιο.
Χαμογέλασα ξανά, δεν χαχάνισα απλά, με ένα κακό αστείο. Είχε διάρκεια. Κι έχει ακόμη!
Ζέστανα την ψυχή μου, το κορμί μου, το μυαλό μου.
Με έχασα, με έψαξα, με βρήκα ξανά. Και όλο πάλι απ’ την αρχή –μου φάνηκε διασκεδαστικό γιατί όλο και κάτι ακόμη ανακάλυπτα!
Α, ναι! Ανακάλυψα έναν νέο κόσμο, ελεύθερο από κακούς δεσμούς και άρρωστα αισθήματα. Με επιλογές αυτοβελτίωσης αλλά και στιγμές σκληρής αυτοκριτικής.
Ένιωσα επιτέλους εγώ. Και πλέον μου φαίνονται αδιανόητες οι μέρες…εκείνες που αναλωνόμουν, σε χαμένες αγάπες και σε ανθρώπους ψεύτικους. Σε αυτούς που δεν ανήκαν στον κόσμο μου και εγώ δεν ταίριαζα στον δικό τους.
Μέσα σε όλα, εκείνο ήταν το λάθος.
Ξέχασα να είμαι «εγώ».