Μπορεί να μην έμαθα από τα λάθη μου μα έζησα!
Της Λίτσας Φιλίππου.
Eτσι είμαι εγώ.
Και δεν έχω απωθημένα σ’ αυτή την ζωή…
Δεν έχω θέσει κόκκινες γραμμές στη ζωή μου από αμφιβολίες στον εαυτό μου…
Ή κολυμπάω στα βαθιά ή δεν πλησιάζω την παραλία. Ή βουτάω την ψυχή μου στον πάτο ή κάθομαι και αντικρύζω τον ωκεανό από μακρυά. Κι αν δεν μπορώ να παλέψω με τα κύματα μέχρι να βρω στεριά, κάθομαι στην άμμο και παιδεύω την ύπαρξή μου με τα κουβαδάκια μου…
Έχω μάθει την καρδιά μου να βουλιάζει στο βυθό για να βγει ξανά στην επιφάνεια.
Να βρέχεται μέχρι το κόκκαλο και να την βγάζω βόλτα στον ήλιο να στεγνώσει, να τρεμουλιάζει από το κρύο και να ρίχνεται με φόρα στις καταιγίδες, να ζεσταίνεται απο τον ήλιο και να ψάχνει να καεί απο το λιοπύρι, να τραβιέται να φτάσει στα όρια της για να αγγίξει τις αντοχές της, να αγωνίζεται να φτάσει στα άκρα για να ξαναρχίσει απο την αρχή…
Ναι… τα δίνω όλα και δίνομαι ολόκληρη για να ανακαλύπτω τα σύνορα της αχαριστίας.
Χαρίζω ότι έχω και δε δανείζομαι τίποτα για να νιώσω το μεγαλείο της υποκρισίας.
Αναλώνομαι χωρίς να αναλώνω, φθείρομαι για να μπορέσω να αναγεννηθώ, γκρεμίζομαι για να μαζέψω ξανά τα κομμάτια μου, φτάνω στο τέρμα για να ξαναρχίσω απο την αφετηρία, γεμίζω πληγές για να μάθω να τις γιατρεύω, αιμορραγώ για να δω το χρώμα της ψυχής μου, εμπιστεύομαι για να μάθω τα όρια της προδοσίας.
Και ας λένε οι άλλοι ότι δε θα μάθω ποτέ.
Ότι μια ζωή επαναλαμβάνω τα λάθη μου.
Ότι πάντα είμαι των άκρων.
Μπορεί να μην έμαθα αλλά ΕΖΗΣΑ!
Δε γουστάρω να μετανιώνω, δε μου πάει να κλαίω την μοίρα μου, δεν είμαι εγώ για μετριότητες, δεν έχω μάθει να ζω στο γκρίζο και ούτε επιδέχεται η δική μου ζωή όρια, μέτρα και σταθμά. Δεν είναι ανταλλαγή συναισθημάτων η ζωή, συναλλαγή είναι. Κι ας δίνω εγώ πάντα τα περισσότερα..
Και στην τελική δε λυπάμαι εμένα κι ας έχει ματώσει η καρδιά μου τόσες φορές στη διαδρομή αυτή. Ας έχει γίνει ένα τρύπιο κουφάρι η ψυχή μου που παλεύει με τα άγρια κύματα κι ας έχω σημάδια ανεξίτηλα απο τις πληγές στο σώμα και στο πνεύμα μου..
Ας μαζεύω καθημερινά τα κομμάτια της ύπαρξης μου..
Λυπάμαι γι’ αυτούς κλείνονται στο καβούκι τους και δεν τολμάνε να ζήσουν από φόβο, αυτούς που πνίγονται μέσα στα απωθημένα τους απο ανασφάλειες, αυτούς που δειλιάζουν να ρισκάρουν από αμφιβολία και μένουν στάσιμοι ..
Λυπάμαι αυτούς που δεν αντέχουν να παραδεχτούν όσα νιώθουν και ακόμη περισσότερο να τα εκφράσουν..
Αυτούς λυπάμαι…