Τώρα που λείπεις, παίρνω το τίποτα από χτες και το κρατάω!!

Της Γεωργίας Μαυρίδου

Φέρνω τα αστέρια κοντά τα βάζω στη χούφτα μου και τα φυλώ στη καρδιά μου.

Είσαι μακριά μα για μένα είσαι πιο κοντά από ποτέ, κατοικείς μέσα στη καρδιά μου.

Και από εκεί δε θα σε βγάλει ποτέ κανείς ούτε όταν το μαύρο σεντόνι τη σκεπάσει.

Σε βρίσκω στις ομορφιές που χαϊδεύει η ματιά μου.

Είσαι στα πουλιά που κελαηδούν. Είσαι στο πράσινο των φύλλων.

Είσαι στα σύννεφα τα ταξιδιάρικα που αλλάζουν μεμιάς τα σχήματα.

Είσαι στον ήλιο που στις δέσμες του έστηνες παιχνίδια.

Τώρα που λείπεις παίρνω ζωή απο εκεί που στο χθες το ‘χα σαν τίποτα.

Μα κάθε μικρό μοιάζει με μεγάλο γιατί όλα προέρχονται απ’ το ίδιο πηγάδι.

Και το κρυστάλλινο νερό του γεμίζει τα βάθη μας, δροσίζει το είναι μας που φλέγεται απ’ τα πάθη.

Τι και αν μας χωρίζουν γαλαξίες τίποτα δε χάθηκε.

Οι στιγμές που χόρευαν οι ψυχές μας στέκουν ακόμα ζωντανές και ο ήχος του γραμμόφωνου πλανιέται στον αέρα και παίρνει μαζί του ότι κρύβεται, το πιο μικρό και θλιβερό.

Τα γέλια δεν χάνονται ποτέ.

Κρατιούνται χέρι-χέρι και σχηματίζουν τον ήλιο.

Τι και αν τώρα βρέχει μη φοβάσαι θυμήσου τη λάμψη του.

Και απ’ τα βαριά σύννεφα με θάρρος θα ξαναφανεί.

Ο πονος σε κρατάει στη ζωή.

Πονάς γιατί είσαι άνθρωπος και έχεις αισθήματα.

Πονάς γιατί κάτι πρέπει ν’ αλλάξεις και κάτι δεν μπορείς πλέον να αλλάξεις.

Και μέσα απ’ της καρδιάς τα αδύνατα γεννιέται η δύναμη που έψαχνες.

Ο πόνος και η αγάπη αλλάζουν. Και όταν πονάς για κάποιον που αγαπάς αλλάζεις διπλά.

Σε ευχαριστώ για τα συναισθήματα που μου χάρισες.

Ένα ουράνιο τόξο στην καταιγίδα μου.

Η ύπαρξη μου γλυκαίνει και γαληνεύει κάτω απ’ το φως της θύμησης σου.

Ακόμα περιμένω να φανείς.

Ξεχνιέμαι ξέρεις και νομίζω πως με περίμενεις σε κάποια γωνιά .

Σιγοψυθιρίζω το ονομά σου στη σιωπή. Και της καρδιάς μου ο χτύπος η μόνη απάντηση.

Τα φώτα της πολής ανάβουν και ξέρω πως κάποια μέρα θα πετάξεις και θα έρθεις στην αγκαλιά μου να κλειστείς.

Πηγή