Πού ξέρεις ρε, πώς είναι να κερδίζεις;

Γράφουν ο Βαγγέλης Φέλλας και ο Γρηγόρης Ραλλάτος

Μιλάς εσύ για πρωταθλητές;

Πρωταθλητές της ζωής, του αγώνα, δεν έχει σημασία.

Για ποιο πρωτάθλημα μιλάς;

Έχεις δει το σκοτάδι;

Έχεις παλέψει με φωνές;

Έχεις μπει γελώντας την πόρτα που οδηγεί στο θάνατο;

Βρέθηκες ποτέ να κάνεις πλάκα στους γιατρούς όταν σου έβαζαν στην ίδια φράση την “ζωή”, το “θάνατο” και τον “κίνδυνο”; 

Ρίσκαρες να τα χάσεις όλα στην ζωή σου ή και την ίδια την ζωή σου, μόνο για μια στιγμή;

Πού ξέρεις ρε, πώς είναι να κερδίζεις;

Πού ξέρεις ρε, πώς είναι να μην αφήνεις καμία μάχη χωρίς ψυχή, χωρίς πόνο και χωρίς κλάμα;

Άμα δεν πιάσεις πάτο, αν δεν περάσεις από την φωτιά και το ατσάλι, μην μου μιλάς για προσωπικές νίκες. 

Όσο λοιπόν κρίνεις την ζωή μου εσύ λιγόψυχε υποκριτή ή μικρόψυχη γυναικούλα, κάτσε να δούμε όταν έρθει η ώρα, ποιος θα μείνει στο τέλος του αγώνα και θα καθίσει στον θρόνο του πρωταθλητή.

Ποιος θα είναι εκείνος που στο τέλος της μέρας θα είναι πρότυπο ζωής και κίνητρο ψυχής. 

αναπνοές