Εμένα μου λείπεις περισσότερο τη μέρα.
«Αυτόν που σκέφτεσαι πριν κλείσεις τα μάτια σου το βράδυ, αυτόν χρειάζεσαι πραγματικά. Αυτόν που σκέφτεσαι τα βράδια που βγαίνεις με γνωστούς κι αγνώστους, μαζί του θα ήθελες να ήσουν, αληθινά.» Αυτόν; Τον άνθρωπο φάντασμα; Πας καλά, ρε φιλαράκι; Για άναψε λιγάκι το φως, να τρομάξουμε τη νύχτα, να στα πω πριν ξημερώσει.
Ποιητικά ρομαντική η νύχτα σου, μαγική και πολλά υποσχόμενη μα θα είχε καμία σημασία αν δεν υπήρχε το φως του ήλιου και της ανατολής; Εσένα σου λείπω το αξημέρωτο, εμένα μου λείπεις το ξημέρωμα. Όχι, δεν είμαι πρωινός τύπος απλώς δε θα ξενυχτίσω κι απόψε στα σκαλοπάτια σου.
Είναι παράλογο να σου λείπει κάποιος αποκλειστικά και μόνο μετά μεσημβρίας. Θεωρείται ώρα χαλάρωσης, ξεκούρασης, διασκέδασης κι αυτή την ώρα εσύ επέλεξες να σου λείπει; Το «λείπει» τύπου «απόψε θα ΄θελα να ΄ρθεις και να μου πεις σε θέλω»; Και κλαις και σαν μωρό.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, εφόσον είσαι απασχολημένος, δεν τον σκέφτεσαι; Δε σου λείπει τότε; Τόσο αφοσιωμένος είσαι πάνω από αυτή την ατελείωτη χαρτούρα που δε λαχταράς στιγμή το χαμόγελό του; Καθώς πέφτει το πέπλο των αστεριών όμως νοσταλγείς την αγκαλίτσα του, έτσι; Γιατί τότε μένεις μόνος. Καθόλου εγωιστικό. Απόλυτα φυσιολογικά κοινότυπο κι ανούσιο.
Ανούσιο κι άκρως εκνευριστικό και για εμένα και για εσένα. Διότι τη στιγμή που πληκτρολογείς «μου λείπεις», πολύ πιθανό να βρίσκομαι στο δέκατο όνειρο, στο δέκατο ποτό ή να είμαι με το δέκα το καλό. Ό,τι θα έπρεπε να κάνεις κι εσύ δηλαδή. Ή θα μπορούσα απλώς να σου λείπω προ μεσημβρίας και το μετά να το περάσουμε μαζί. Γιατί το δέκα το καλό είμαι εγώ. Ακόμα και πριν το δέκατο ποτό.
Τα «μου λείπεις», τα μεταμεσονύκτια, κανείς δεν τα πιστεύει. Γι’ αυτό κι εγώ στο λέω μεσημεριάτικα. Εκείνη τη στιγμή που είσαι μέσα στα νεύρα, γιατί περίμενες μισή ώρα το αστικό μέσα στην ντάλα. Τη στιγμή εκείνη που δε σε είδε ο ταξιτζής απ’ τα αριστερά και σε έκανε μούσκεμα με τα λασπόνερα της άκρης του δρόμου.
Τι κι αν το βράδυ το περάσουμε χώρια; Μπρούμυτα ή ανάσκελα, θα τη βρω την άκρη, θα τη σκεπάσω και τη μοναξιά να μην κρυώνει. Μου λείπεις την ώρα που κάνω διάλειμμα για τσιγάρο στη δουλειά. Εκείνο το πρώτο το τσιγάρο μου λείπει που κάνουμε μόλις ξυπνήσουμε στον καναπέ. Κι εκείνο το δεύτερο μετά το μεσημεριανό μας. Το τελευταίο πριν τον ύπνο. Κι εκείνο μου λείπει. Μου λείπεις, γι αυτό καπνίζω τόσο.
«Ό,τι δεν είναι την ημέρα στα χέρια σου, είναι το βράδυ στο μυαλό σου». Μαλακίες. Ό,τι δεν είναι την ημέρα στα χέρια σου, φροντίζεις να είναι το βράδυ. Κι αυτά που είναι στο μυαλό σου, οφείλεις να τα στείλεις στο στόμα σου με παράδοση express. Χωρίς αντικαταβολή. Χωρίς έξοδα αποστολής και με συσκευασία δώρου.
Οι παραδόσεις πραγματοποιούνται απ’ τις εννιά το πρωί ως τις πέντε το απόγευμα. Την ημέρα. Τότε που μου λείπεις περισσότερο. Τότε που είσαι απασχολημένος με κάθε λογής μπούρδα και ξέρω πως δε με σκέφτεσαι. Τότε που σπας το κεφάλι σου να βρεις πού άφησες το πορτοφόλι σου. Τη στιγμή που το βρίσκω και το κρατάω στα χέρια μου γιατί εδώ πέρασες τη νύχτα.
Γιατί δεν ήμουν στα χέρια σου την ημέρα και δεν ήθελες απλώς να με σκέφτεσαι το βράδυ. Γιατί εγώ την προηγούμενη νύχτα σου είπα πως την ημέρα μου λείπεις περισσότερο. Γι’ αυτό το άφησες εδώ. Έλα να το πάρεις λοιπόν.
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου