Τον έρωτα αξίζει να τον ζεις στα κόκκινα απ’την αρχή μέχρι το τέλος του.
Της Ελένης Ομήρου.
Υπάρχει ένα τηλεφώνημα σχεδόν καταραμένο.
Αυτό που θέλεις να κάνεις αργά τη νύχτα, μέσα στα ποτά και τις μουσικές.
Αυτό που δεν είναι ποτέ καλή ιδέα, αλλά που τη δεδομένη στιγμή σου φαίνεται μονόδρομος.
Θέλεις να σηκώσεις το τηλέφωνο και να σχηματίσεις τον αριθμό ή να στείλεις μήνυμα. Το έχω κάνει, το έχεις κάνει, το έχουν κάνει όλοι όσοι ερωτευτήκανε στα τέρματα και κάποια στιγμή ζήσανε την ανατροπή. Το αμφιλεγόμενο αυτό τηλεφώνημα λίγες ώρες πριν το κάνεις ξέρεις ότι είναι τζιζ, αλλά τώρα, με μπόλικο αλκοόλ στο αίμα σου, σκέφτεσαι “γιατί όχι”. Ξαφνικά παίζεις άλλη ταινία στο μυαλό σου και φαντάζεσαι τον άλλο να απαντά.
Να ανταποκρίνεται στις μεθυσμένες παρακλήσεις σου – μέχρι και να γυρίζει πίσω σε εσένα. Είσαι στο μπαρ, έχεις φύγει από το μπαρ, είσαι με φίλους, δεν είσαι με φίλους, δεν έχει σημασία. Αν πιάσεις το κινητό στα χέρια ούτε τα φιλαράκια σου σε σταματάνε, ούτε η λογική, ούτε κανείς.
Ο χρόνος σου μετρά αντίστροφα από τη στιγμή εκείνη που πατάς το όνομά του άλλου στο κινητό σου. Μπορεί να μην το σηκώσει, μπορεί να μην απαντήσει, να μη διαβάσει καν το μήνυμά σου. Τότε η ήττα είναι υπαρκτή, αλλά ελαφρώς ανώδυνη. Δεν ειπώθηκαν λόγια άσχημα, σχεδόν νομίζεις ότι δεν έγινε. Βέβαια αυτόν τον παγωμένο αναπάντητο ήχο στο αφτί σου θα τον θυμάσαι, το ξέρεις ήδη με το που αφήνεις κάτω το τηλέφωνο.
Το αδιάβαστο μήνυμα θα μείνει εκεί, στην οθόνη του κινητού σου να σε καίει όλη νύχτα. Στην περίπτωση αυτή συνεχίζεις να πίνεις και να καταριέσαι. Αν όμως το σηκώσει…
Τότε ξεκινά άλλο έργο.
Η αρχή του τέλους είναι. Του λες, σου λέει, απαντάς, σου ξαναλέει, ξανά απαντάς και με κάθε σου λέξη τα πράγματα γίνονται και λίγο χειρότερα.
Το ένστικτό σου σου λέει να το κλείσεις, να σταματήσεις να γράφεις ή να μιλάς. Αλλά για κάποιο λόγο συνεχίζεις να ψελλίζεις λόγια, να γράφεις λέξεις, που όμως είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουν καμιά θετική επίδραση. Δυστυχώς αυτό το τόσο λάθος τηλεφώνημα που κάνεις τη λάθος ώρα σε χρεώνει όχι μονάδες, αλλά πίκρα. Ίσως να εύχεσαι ήδη να μην το είχες κάνει. Κι όμως, αυτό το «λάθος» τηλεφώνημα είναι για κάποιους λόγους το απόλυτα σωστό.
Καταρχήν γιατί θέλεις να το κάνεις και κανείς δε μπορεί να σε σταματήσει – απλά. Και θέλεις να το κάνεις γιατί είσαι ερωτευμένος και αυτό από μόνο του σου δίνει άλλοθι για πολλά… Επιπλέον, το σόι έρωτας είναι αυτός που σε τυραννά τόσο εάν δεν είσαι στα πατώματα έτσι κι αλλιώς;
Έρωτας και comme il faut δε γίνεται – απλά δε γίνεται.
Τον έρωτα αξίζει να τον ζεις στα κόκκινα από την αρχή του μέχρι το τέλος του.
Η ένταση ορίζει το συναίσθημα. Το βασικό όμως είναι ότι μπορεί να αποτελέσει ένα – ανορθόδοξο και ζόρικο μεν – αποτελεσματικό δε τρόπο στο να σε βοηθήσει να ξεκολλήσεις. Αυτή η μεταμεσονύκτια ξεφτίλα, τρόπον τινά, μπορεί να είναι το εισιτήριο που εσύ αυτοβούλως επιλέγεις να δώσεις στο εαυτό σου για να πετάξει μακριά του. Να το πας στα άκρα για να γλυτώσεις, ίσως χωρίς καν να το συνειδητοποιείς. Να ξυπνήσεις το επόμενο πρωί και να το πάρεις όλο αλλιώς. Να νιώσεις ότι έπιασες πάτο και πια να σηκωθείς. Γιατί έχουμε ανάγκη να πούμε τα δικά μας ξανά και ξανά. Να ακουστούμε. Να νιώσουμε ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε και δε μας ένοιαζε τίποτα, ούτε τα πρέπει, ούτε τα γιατί.
Ότι δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας σιωπώντας, αλλά την υπερασπιστήκαμε δηλώνοντας τα πάντα όλα. Νηφάλιοι, μεθυσμένοι, θυμωμένοι ή παρακλητικοί.
Τα κάναμε όλα για τον εαυτό μας και για αυτό που νιώσαμε. Και βασικά κάποιες φορές χρειαζόμαστε να ακούσουμε ξανά και ξανά το «δε σε θέλω», «δεν μπορώ», «δε γίνεται» για να το εμπεδώσουμε.
Και το αλκοόλ, η νύχτα, η κραιπάλη της ερωτικής απογοήτευσης, δίνει κάθε άλλοθι για να το κάνουμε. Να το ακούσουμε, να το νιώσουμε, να το καταπιούμε και να προχωρήσουμε.
Τέτοιος είναι ο έρωτας και κάπως έτσι τελειώνει.
Πάνω από ποτά, τηλέφωνα και κλάματα.
Έτσι σε κομματιάζει μες τη νύχτα για να ξυπνήσεις το επόμενο πρωί και να το πάρεις απόφαση να τα μαζέψεις όλα.
Τα λόγια, τα κλάματα, τα κομμάτια σου.