Φεύγω μήπως και βρω αυτό που μου έδειξες ότι υπάρχει.
Της Ελίνας Φυλακτού.
Το πέρασμά σου ξέπλυνε τις πληγές του παρελθόντος μου.
Η παρουσία σου στη ζωή μου συνέβη για κάποιο λόγο, όπως άλλωστε όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ήρθες όταν η καρδιά μου είχε νεκρώσει και μου έδειξες ότι δεν την ξέκαναν οι φουρτούνες, ότι μπορεί να ξαναερωτευτεί και μάλιστα πιο πολύ. Τόσο που να με κάνεις να χαμογελάω στη μέση του δρόμου μόνο στη σκέψη σου. Τόσο που να σκοντάφτω, να κάνω σαρδάμ, να χάνω τα λόγια μου ή να σε χαζεύω να μου μιλάς με τις ώρες χωρίς να ακούω λέξη. Χαμένη στο πρόσωπό σου. Τόσο χαμένη που να μην μπορώ να σου δείξω ποια είμαι, να με γνωρίσεις. Πώς να με μάθεις όταν στέκομαι μουδιασμένη μπροστά σου…;
Θέλω να μοιραστώ μαζί σου τη μέρα μου, τη νύχτα μου, τις σκέψεις και τα όνειρά μου. Να θέλω να εξερευνήσω και να μοιραστώ τη μυστηριώδη καθημερινότητά σου.
Εσύ όμως δεν είσαι εδώ, δεν είσαι παρών. Αν και δίπλα μου, σε νιώθω να απέχεις χιλιόμετρα μακριά. Με κρατάει σε απόσταση ένα ψηλό τείχος μυστηρίου γύρω σου και δεν μπορώ να το γκρεμίσω, ούτε να το ανέβω. Δε μου το επιτρέπεις. Για κανέναν άλλωστε δεν υπάρχει είσοδος και δεν ξέρω το γιατί.
Νιώθω πως κάνει παγωνιά στη δική σου καρδιά όσο κι αν- τόσο γλυκά- προσπαθείς κι εσύ ο ίδιος να τη ζεστάνεις για χάρη μου. Θα έμενα εδώ να παλέψω, μήπως και καταφέρω κάποτε να είμαι μαζί σου έτσι όπως λαχταρώ.
Αλλά δε θα το κάνω.
Θα λύσω τους κάβους.
Θα φύγω.
Θα φύγω, τώρα, και θα σε κρατήσω ως την πιο γλυκιά ανάμνηση.
Θα είσαι ό, τι πιο όμορφο αισθάνθηκα μετά από χρόνια και θα τραβήξω κουπί στο παρακάτω μόνη μου. Όπως πολύ καλά έχω μάθει πλέον να κάνω. Αυτό είναι το καλύτερο και για τους δυο μας.
Να θυμάσαι μόνο και κάτι ακόμη, ότι θα είσαι εκείνος που κατάφερε να δώσει ξανά χτύπο ζωής στην πέτρινη καρδιά μου. Εκείνος που μου έδωσε το φιλί της νέας μου ζωής.
Φεύγω μήπως και βρω αυτό που μου έδειξες ότι υπάρχει.
Και…
Σ’ ευχαριστώ ειλικρινά μωρό μου γι’ αυτό.