Xτίσε όμορφες αναμνήσεις. Aυτές κρατάς όταν φεύγουν οι ανθρώποι.
Κάθε χρόνο περιμένεις αυτές τις μέρες… Να νιώσεις όμορφα, γλυκά, αληθινά. Να δεις όσους δεν προλάβαινες, να δώσεις ευχές από καρδιάς και να πάρεις τις πιο ζεστές αγκαλιές. Συνήθως, εύχεσαι να ζήσεις και κάτι μοναδικό. Να έρθει κάτι διαφορετικό, να σου αλλάξει τη ζωή, τη μέρα, την καθημερινότητα. Τι γίνεται εάν όμως αυτό έχει γίνει; Όμως αντί να έρθει κάποιος, τελικά έφυγε…
Υπάρχει κάτι αλλιώτικο στις ομαδικές, οικογενειακές στιγμές. Στα βλέμματα που ανταλλάζετε. Σαν να το νιώθετε όλοι. Μα δε θέλει κανείς να το πει. Να μην χαλάσει η ατμόσφαιρα. Σας λείπει. Και θα συνεχίσει να σας λείπει. Δεν είναι απλά μια άδεια καρέκλα. Είναι ένα κενό στην καρδιά. Σαν να μην μπορεί να γεμίσει από συναίσθημα. Χαίρεται μα κρατιέται πίσω. Νοσταλγεί την παρουσία του και ας έφυγε.
Και από μέσα σου σκέφτεσαι: ποιος θα το έλεγε πως δε θα ήταν εδώ. Επειδή έτσι είναι πάντα. Όταν χάνεις κάποιον σκέφτεσαι πως τα δεδομένα ίσως πονάνε περισσότερο όταν είναι ζητούμενα. Επειδή είχες και άλλα να πεις, να κάνεις, να ζήσεις. Είχες μια πιο μεγάλη αγκαλιά να δώσεις και ένα πιο μεγάλο και αληθινό σε αγαπώ να πεις.
Και το λες. Κοιτάς ψηλά, με ένα νοσταλγικό χαμόγελο και λες την εξομολόγησή σου, τις ευχές σου, την αλήθεια σου. Και το νιώθεις. Είναι δίπλα σου και θα είναι. Επειδή τον κουβαλάς μαζί σου, στην καρδιά και στο μυαλό σου. Και αυτό θα γίνεται για πολλά χρόνια ακόμα. Να και ένα διαφορετικό χρόνια πολλά λοιπόν. Μια άλλου είδους σχέση, ένα αλλιώτικο νόημα.
Της Ιωάννας Ζωσιμά.