Η ζωή έχει σίγουρα, το χρώμα που της δίνεις. Εσύ ποιο διαλέγεις;
Πλησίασε το παράθυρο της και τράβηξε την κουρτίνα για να αντικρίσει τη θέα!
Είχε καιρό να το κάνει… να κάτσει απλά στο παραθύρι της και να χαζέψει την πόλη, τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν.
Άλλοι σκυφτοί και σοβαροί, άλλοι χαρούμενοι, καμαρωτοί, περπατούσαν με παρέα ή μόνοι, άλλοι μιλούσαν στο τηλέφωνο και άλλοι μιλούσαν με τον εαυτό τους. Καταλαβαίνεις πότε κάποιος που περπατάει δίπλα σου συνομιλεί με τον εαυτό του. Είναι αυτός που κοιτάει αλλά στην ουσία δεν βλέπει, αυτός που μιλάει αλλά στην ουσία δεν ακούει, αυτός που περπατάει αλλά στην ουσία βρίσκεται αλλού!
Είδε τα αυτοκίνητα και παρατηρούσε τους οδηγούς τους. Σταματημένα στα φανάρια, να ακολουθούν τις οδηγίες του τροχονόμου που πάσχιζε να καταπολεμήσει το πρόβλημα της κυκλοφοριακής συμφόρησης. Πρωί ήταν και οι δρόμοι είχαν πάρει ήδη φωτιά! Όσο για τους οδηγούς… καθένας είχε την ιστορία!
Άλλος νευριασμένος χειρονομούσε, άλλος έβριζε και άλλος απλά γελούσε. Αυτόν συμπάθησε! Αυτόν που διακωμωδούσε την σκηνή. Τραγουδούσε με πάθος κάποιο τραγούδι. Ποιο να ήταν άραγε; Της γέννησε τη επιθυμία να εγκαταλείψει την παρακολούθηση και να ανοίξει το ράδιο με την ευχή να πετύχει ένα αγαπημένο τραγούδι.
Ήθελε να νιώσει όπως ο οδηγός που είδε προ ολίγων λεπτών. Ήθελε να δει στα μάτια της ότι είδε και σε αυτόν! Να πετύχει να εκφράσει το στιγμιαίο συναίσθημα που σου προκαλεί το άκουσμα ενός τραγουδιού τόσο καλά όσο το πέτυχε και αυτός.
Ήταν τυχερή! Πέτυχε ένα από τα αγαπημένα της ακούσματα αλλάζοντας ελάχιστους σταθμούς. Δεν έχασε λεπτό! Άρπαξε το κινητό της, το μετέτρεψε σε μικρόφωνο και ένιωσε τη μουσική βαθιά μέσα της. Μνήμες, αναμνήσεις ήρθαν στην επιφάνεια πολύ γρήγορα και εκφράστηκαν αθώα μέσα από τα απρόσωπα λόγια ενός χιλιοειπωμένου τραγουδιού.
Συνεπαρμένη από τη μελωδία, δεν άκουσε την πόρτα, που επί πολλών λεπτών, τη χτυπούσε ο διευθυντής της. Ξαφνικά, γυρίζοντας αυθόρμητα και τραγουδώντας ακόμα, συνειδητοποίησε ότι κάθεται και την κοιτάει! Να ήταν πολύ ώρα άραγε στο γραφείο της; Έκλεισε το ράδιο και επιστρέφοντας απότομα στη πραγματικότητα του απηύθυνε το λόγο.
Κανείς δεν την παρεξηγούσε στο γραφείο. Ήταν γνωστή… η τρέλα της! Ήταν ο πιο αυθόρμητος άνθρωπος εκεί μέσα. Χαμογελούσε ακόμη και αν κάτι δεν πήγαινε καλά, και αυτό δεν περνούσε απαρατήρητο. Έφτιαχνε το κέφι στους συναδέλφους της με την συμπεριφορά της.
Γελούσαν με τα καμώματα της, όχι ως κοροϊδία αλλά από άμετρη συμπάθεια. Κατά βάθος, ασυνείδητα την ζήλευαν. Ζήλευαν τον τρόπο που αντιμετώπιζε τη ζωή, τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τα πράγματα γύρω της και τα γεγονότα που διαδραματίζονταν μπροστά της.
Η αλήθεια είναι πως η οπτική γωνία της ήταν δύσβατη για πολλούς εκεί έξω! Δεν θυμάται αν γεννήθηκε έτσι ή αν καλλιέργησε αυτή την ικανότητα στην πορεία της ζωής της. Αν πέρασε δύσκολα; Για αυτήν, ναι είχε περάσει! Εμπειρίες χαραγμένες στη μνήμη της που όσο και αν προσπάθησε δεν τις νίκησε.
Της άφησαν σημάδια! Δεχόταν όμως, πως για κάποιον άλλο, αυτά που πέρασε δεν θα ήταν ούτε άξια λόγου. Καθένας βιώνει πολλά αρνητικά στη ζωή του! Είναι λάθος του όμως, να θεωρεί πως είναι ότι χειρότερο υπάρχει πάνω στον κόσμο. Πάντα υπάρχει κάποιος πιο δυστυχής από εσένα αλλά και κάποιος πιο ευτυχής!
Σκεφτόταν πάντα το καλό και προσπαθούσε να το εντοπίσει σε καθετί, όσο φαινομενικά αδύνατο και αν ήταν! Ξεζούμιζε τα απλά και καθημερινά και τους έδινε ανυπολόγιστη αξία και σημασία!
Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν ανηφόρα, αυτή έβλεπε το αντίστροφο της κατηφόρας!
Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν μουντό ουρανό, αυτή αντίκριζε ένα ζωγράφο που του είχαν τελειώσει οι χρωματιστές μπογιές!
Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν βροχή, αυτή αντίκριζε σύννεφα που έσκαγαν και απελευθέρωναν τον καημό τους!
Εκεί που άλλοι έβλεπαν νερόλακκους, αυτή έβρισκε την ευκαιρία να νιώσει ξανά παιδί και να χοροπηδήσει παρακαλώντας το νερό να την πιτσιλίσει!
Εκεί που άλλοι ένιωθαν κρύο, αυτή επιδίωκε μόνο να κουρνιάσει στην αγκαλιά του αγαπημένου της!
Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν απλά το ουράνιο τόξο, αυτή έβλεπε μπροστά της μια πολύχρωμη σκάλα που σε οδηγεί στον ουρανό!
Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν απλές γραμμές στο χαρτί, αυτή έβλεπε όνειρα να παίρνουν σάρκα και οστά!
Εκεί που κάποιοι έβλεπαν έναν κήπο με λουλούδια, αυτή έχτιζε αρωματοπωλείο!
Εκεί που άλλοι είχαν απέναντι τους ένα βαρετό ομιλητή, αυτή έβλεπε μια άδεια καρέκλα!
Εκεί που άλλοι δείλιαζαν, αυτή δοκίμαζε τα όρια και της αντοχές της. Μάθαινε τον εαυτό της!
Εκεί που οι άλλοι μετρούσαν θερμίδες, αυτή γεύονταν την απόλαυση!
Εκεί που οι άλλοι μετρούσαν χρόνια και τα ονόμαζαν ηλικία, αυτή έβλεπε τη ζωή!
Εκεί που άλλοι ένιωθαν ένα σκίρτημα και έτρεχαν στο γιατρό για θεραπεία, αυτή έβλεπε τον έρωτα!
Και όταν όλοι έβλεπαν αυτήν, αυτή επέλεγε να τους δείξει την πιο φωτεινή της πλευρά!
Γιατί η ζωή έχει σίγουρα, το χρώμα που της δίνεις… εσύ, ποιο διαλέγεις;